Het is een klein meisje. Ze is half Latijns-Amerikaans, half Nederlands en heeft bruin haar en bruine ogen. Ze ziet haar ouders nooit. Haar moeder weet niet waar ze is, ze heeft haar vader nooit gekend. Tragisch, zou je denken. Maar dat valt wel mee. Het meisje is vrolijk, onbezorgd en oersterk. Ze laat zich door niets en niemand uit het veld slaan en heeft een vriendengroep waar ze altijd van op aan kan. Als het even kan neemt ze graag de tijd om andere kinderen iets te leren, en ze maakt zich op haar jonge leeftijd al sterk voor het welzijn van dieren en natuur. Ze is heel bijzonder en heeft sinds enige jaren een eigen serie, Dora the Explorer. Met haar paarse T-shirt, haar oranje broek en sportschoenen wandelt ze de Amazone door, zonder ooit een ander mens te zien. Het is een van de meest interessante series die ik ken; ze is overduidelijk totaal verwilderd en in de war, maar tegelijkertijd een van de meest intelligente kinderen die ik ooit heb gezien. Ze ziet nooit andere mensen, maar spreekt vloeiend Nederlands (ze spreekt zelfs een woordje Engels.) Ook leeft ze in de wildernis, maar als het zo uitkomt is er altijd een fiets of een trein of een circustent in de buurt. Nu hoor ik jullie vragen: waarom een stukje over Dora? Omdat dat niet de Olympische Spelen zijn, en die probeer ik te boycotten, dus dat komt goed uit. Goed, terug naar Dora.  Als je het met peuters kijkt is er niets aan, maar als je je kinderen naar bed hebt gebracht en de dvd staat toevallig nog op; blijf dan even kijken. Je leert van alles over antropomorfisme (een pratende rugzak, een stelende vos, een pratende aap met laarzen aan), leert hoe je liedjes kunt maken van slechts een woord (‘Het lukte, het lukte, yeah, het lukte, yes we did it!’) en (dit is mijn favoriete reden om Dora te kijken:) je ziet al die dingen die je nooit dacht te zien in je leven.
Als je mij zou vragen om iets te beschrijven wat ik nooit in mijn leven zou zien, dan zou ik bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘Een hagedis op een tandem met een roze helm op, die naar me zwaait terwijl hij langsrijdt, en daarna begint te zingen.’ Of: ‘Een blauw varken in kapotte luchtballon, die vast zit in een aardbeienvulkaan.’ Laat dat maar aan Dora over. Ook leuk: Leo de megalomane leeuw, die de hele tijd eist dat je naar zijn trucjes kijkt (hij jongleert en kan op een eenwieler fietsen), en hem vertelt hoe geweldig hij is. Dora doet er rustig aan mee: ‘Vertel Leo eens hoe geweldig hij is?’, waarna er een ongemakkelijke stilte volgt, waarin Dora je door de tv aanstaart. ‘Ik denk dat je het nog een keer moet zeggen.’
En dan kom je er langzaam achter dat Dora helemaal niet zo leuk is als je dacht. Ze verheerlijkt haar eigen serie: bij iedere hindernis die ze tegenkomt begint ze steevast te zingen:  ‘Dit wordt een heel leuk stukje!’ Nou Dora, dat bepaal ik zelf wel. Dora’s facade van intelligentie begint langzaam af te brokkelen, wanneer ze je vraagt of jij haar kunt vertellen waar de circustrein is, terwijl hij vlak achter haar langsrijdt. Die leeuw, die eerst zo geestig was, vraagt je of je een truc wil zien. ‘Nee, bedankt Leo.’ ‘Ah, fantastisch. Dan ga ik nu mijn trucje doen.’ Vraag het me dan niet.
En dan heb ik het nog niet eens over die kaart gehad, die net zoals alles, een eigen liedje heeft. Het begint met een baslijntje, waardoor je even denkt dat de kaart een reïncarnatie is van Peggy Lee, maar de tekst komt niet verder dan ‘Als je wilt weten waar je heen gaat, kijk dan op de kaart. Op de kaart, op de kaart, op de kaart….’ Een lied dat voor je gevoel vijf minuten duurt, omdat het kennelijk nodig is ieder woord niet drie, maar veertig keer te herhalen. Zwieper de Vos, de slechterik van het spel, en de enige waarvan je dacht dat hij voor nog wat interessant contrast kon zorgen, blijkt een regelrecht watje. Zodra hij komt om iets te stelen wordt er heel hard geroepen ‘Niet stelen, Zwieper!’ waarna de vos zich linea recta omdraait en de rest van de aflevering niet meer te zien is. Raar. Ik kan niet anders dan concluderen dat het zich allemaal afspeelt in het hoofd van Dora, die in het echt al jaren in coma ligt, en alleen in haar droomwereld nog dingen kan beleven. Tien minuten van je tijd die je nooit meer terug krijgt, maar het is het waard.
Natuurlijk, Mulder had al 17,39 keer een baanrecord kunnen schaatsen in die tijd in een land waar mensenrechten worden geschonden,  maar wie heeft er nou helemaal zin om daarnaar te kijken als je dat kunt boycotten door naar een zingende hagedis op een tandem te kijken?

Facebooktwitterlinkedinrssyoutube
Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail