Ondoenlijk

Winnie's website

Author: winniefha (page 2 of 13)

Uit Liefde Voor de Leider

Ik heb nooit opgeroepen tot haat.

Ik heb nooit bijgedragen aan de totstandkoming van een misdadig regime.

Ik heb niemand zijn land onteigend.

Ik heb niemand ooit geestelijk of lichamelijk mishandeld.

Ik heb nooit iemand slecht behandeld omdat hij Joods was.

Ik heb geen propaganda verspreid voor het derde rijk.

Ik heb nooit een vrouw tot prostitutie gedwongen.

Ik heb niemand afgemaakt omdat hij gehandicapt was.

 Ik heb nooit opdracht gegeven om iemand te doden.

Er zijn dagen dat ik aan hem denk.
Er zijn dagen dat ik denk aan het lot van degenen die bespot werden, gevangen
 genomen, gemarteld en vermoord.
En er zijn dagen dat ik hoop nog eens water uit de kraan te kunnen tappen of een
douche te kunnen nemen.
Ik voel berouw.
Dat moet ook.
Maar ik voel berouw omdat ik misschien meer had kunnen doen.
Dat ik meer mensen had kunnen helpen.
Dat ik nog ergens een reikende hand had kunnen uitsteken en dat niet heb gedaan.
Ik voel geen berouw omdat ik liefde heb gegeven aan een man die zelf altijd maar gaf.
En dat is wat mij het meeste treft.
Wat het pijnlijkst is.
Ik heb altijd gedacht dat liefde genade is.
Ik heb nooit geweten dat je ervoor gestraft kunt worden.
Dat is wat ik niet begrijp.

Get in her mind, Get in her bed

Throughout the book we refer to women as targets.

We do this intentionally. To refer to them as targets

takes away their humanity. It takes away our fear

of women, and all emotions and feelings we experience

when approaching and talking to them. If we do not

recognize their existence, we have nothing to fear.

Geen vrouw, maar TARGET!
Beschouw de vrouw als een non-persoon.

Dat helpt.

Het laatste dat je wilt is struikelen over je emoties!
Dat creëert angst.

Emotie verzwakt de ratio.

Handelen vanuit de ratio is besluiten dat je iets wil,
ervoor gaan, en het krijgen!

Het zou wel fijn zijn als ik eindelijk eens een berg werd

In inmiddels zou je kunnen zeggen dat de ophoping het formaat heeft van een kleine vulkaan. Hij begint langzaam de stoeptegels eruit te knallen en het duurt niet lang meer voordat de scharnieren van de voordeuren afbreken en huizen achterover beginnen te hellen.

Om erachter te komen hoe een mens een berg wordt deed meneer Jaspers een aantal pogingen.

Poging 2: Hij ging in hongerstaking. Omdat de insectenverdelgers ervoor zorgden dat de egels en de vogels en de vleermuizen niet meer voldoende te eten hadden. Dan hij ook niet.

Ik wil nu voordoen hoe je een jachtgeweer vasthoudt. Maar ik weet niet hoe dat moet.
Het enige dat ik weet is wat mij is verteld, en dat gaat over
de stilte.
En de blik.
Op de wolf.
En dan het geluid van het schot en de jank van de wolf en de snelheid van de kogel die meedoet met de marteling.
Heel kort.
Het duurde maar heel kort.
Maar lang genoeg om te kunnen lijden.

Gein op het Plein

Ik heb geen televisie. Dat wil zeggen, ik heb nog wel het fysieke object dat mij vanuit de Expedit graag verwijtend aankijkt over het gebrek aan aandacht dat ik hem schenk, maar geen abonnement, dus geen beeld. Soms gaan die dingen zo. Soms doe je iets heel lang wel, en dan komt er een tijd om ermee op te houden, omdat de tijden veranderd zijn.
Op tv niet langer leuke National Geographic documentaires over graancirkels of vampiers, met de belofte van een spannende onthulling, altijd in het volgende stukje, dat nooit komt, omdat het programma steeds per ongeluk al is afgelopen voordat er iets onthuld kan worden. Gelukkig weten we sinds Johan Remkes natuurlijk al dat vampiers echt zijn, en nu ook Rudy Giuliani zijn ware aard onthuld heeft, hoef ik dat laatste stukje tv echt niet meer te zien. Tot voor kort was ik dus tevreden met mijn abonnementloze leven.
Maar, nu vraag ik me af of ik weer een abonnement moet afsluiten, voor het programma waar naar het schijnt half Nederland van wakker ligt. Een stel verlegen agrariërs die het maar niet lukt om aan de vrouw te komen. Ze zijn sympathiek, met een aandoenlijke sociale onhandigheid. Dat je je met zo’n menselijk profiel afvraagt waarom die mannen geen leuke partner weten te vinden.Ik heb het programma nooit eerder gezien, maar dit jaar wil ik per se ik van de partij zijn.
Dit jaar, dat kan niet anders, móet er wel een keer een glimpje te zien zijn van een echte boer; een glimpje dat lijkt op dat van die incels.
Dat is ook zo’n groepje buitengewoon sympathieke lieden, ‘involuntary celibates’, die op internet zich verzamelen en dan elkaar bevestigen in dat niet zij, maar de rest van de wereld het bij het verkeerde eind heeft. Zij zouden de partner van hun dromen moeten krijgen, want ze zijn toch leuk en lief en intelligent en aardig? Maar ja, vrouwen zijn kuthoeren en laten we niet beginnen over de mannen die het wel lukt een partner te krijgen; oplichters, valse klootzakken zijn het.
Het kan niet anders dan dat we dit seizoen Boer zoekt Vrouw zo’n boertje te zien krijgen. Die ineens laat doorschemeren dat hij het eigenlijk heel vreemd vindt dat je zou stoppen met iets te doen dat je heel lang wel hebt gedaan. Dat de tijden heus niet veranderen, want op de boerderij staat de tijd nu eenmaal stil. Haha, nee, natuurlijk gaat hij het gras niet met de hand inzaaien en gaat hij zijn koeien niet met de hand melken. Hij komt niet uit het jaar kruik. Klaver? Ja, prima voor de koeien. Maar laat hem niet beginnen over die uit Den Haag, want daar heeft hij nog een appeltje mee te schillen, ware het niet dat hij veehouder is en dat je voor appels bij hem van hiernaast moet zijn. Het is maar twee kilometer, misschien wil je even mee op de trekker? Hij moet toch onderweg om democratisch besloten wetgeving omver te rijden, dus je kunt net zo goed even mee.
Oh, en hij snapt trouwens ook niet waarom niemand zin heeft om met hem te neuken, want hij is hartstikke gezellig, als hij niet bezig is een paar gemeenteraadsleden te intimideren, deuren te vernielen, koeien te slachten, of valse waarheden te kalken op een plank om er mee de boer op te gaan naar het Malieveld. Iedere stem van een agrariër telt honderdvoud. Wat zeg ik? Duizendvoud! Waarom zijn ze in de stad zo stupide dat ze dat niet snappen? En die blonde miep maar giechelen, want wat moet je anders als je een propaganda-machine bent?
De opnames van het nieuwe seizoen zijn in volle gang, en er komt waarschijnlijk een live preview event binnenkort in Amsterdam. Ik stel voor dat de stad voor de gelegenheid een paar van haar meest begeerlijke kuthoeren beschikbaar stelt om de boeren het hoofd op hol te brengen, hopelijk nog voordat het monument op de Dam kapotgereden wordt. Gewoon, als vanouds, gein op het plein, want als de vooruitgang stilstaat kunnen we maar beter oude tijden doen herleven. Nu alvast hulde aan de vastberaden, barmhartige, heldhaftige vrouwen die zich opofferen voor het grotere goed. Voor de boeren die dan die avond tevreden naar huis gaan met een rondborstige Malle Babbe op de trekker zodat wij even verder kunnen met de gevolgen van stikstofuitstoot, totdat we weer allemaal aan de buis gekluisterd zitten te kijken naar de agrariër op zoek naar een vulva om zijn frustratie in te spuiten zonder dat hij ervoor hoeft te betalen. De boeren tevreden, wij tevreden, mijn televisie tevreden; ik kan niet wachten! Zullen we het zo doen, mevrouw Halsema?

Het recht zal zegevieren

We waren op bezoek in de dierentuin met de eerste klas van de middelbare school, een plek die ik sowieso al niet zo goed verteer. Toen we de verplichte opdrachten hadden gemaakt verdwenen mijn beste vriendin en ik in de kinderboerderij waar we de hele middag praatten met de medewerkers en mochten helpen bij het verzorgen van de dieren. Daar, in die kinderboerderij, op die dag, besloot ik dat ik nooit meer vlees kon eten. Wat volgde waren ongetwijfeld onhandige jaren voor mijn moeder, die ineens apart voor mij dingen moest koken, maar daar heeft ze nooit over geklaagd. Als we naar een restaurant gingen was ik ook een lastpost, en voelde ik me bezwaard, omdat we van tevoren apart moesten bellen dat er ‘een vegetariër’ mee kwam, en daar waren de meeste restaurants niet op ingesteld. Jarenlang was er maar één gerecht in alle restaurants voor de incidentele vegetariër, dus ik wist altijd al wat ik zou krijgen: preitaart. Voor wie dat nog nooit heeft gehad, ik kan het alleen maar beschrijven als de beste maaltijd om iemand voor te schotelen als je wil dat ze weer vlees gaan eten. Maar ik brak niet. Ik heb me door jaren van preitaart heen geworsteld waardoor ik er nu een levenslange aversie van heb. Een paar jaar later kwam er een tweede gerecht bij: een hele geitenkaas uit de oven met honing uit een knijpfles en een paar walnoten eroverheen gestrooid alsof iemand ze per ongeluk had laten vallen. Na drie happen van dit gerecht was je zo vol dat je nooit meer wilde eten. Maar mijn rechtvaardigheidsgevoel was zo groot dat het nooit in mij op is gekomen dat ik ook weer vlees zou kunnen eten, en hoe meer ik wist over de bio-industrie en klimaatverandering hoe meer ik overtuigd raakte dat ik niet minder, maar juist meer moest doen. Het is een overtuiging die nog steeds in mij leeft, maar in de wetenschap dat ik me heb over te geven aan de beperktheid van wat mijn schouders kunnen dragen, wat mijn handen kunnen maken, wat mijn mond uit mijn maag kan besparen, en dat geen enkele ratio op kan tegen de volmaakte willekeur van het leven. In de afgelopen vijf dagen stapte mijn mijn neef samen met een vriend in de auto en reed een weg op, waar ze werden aangereden en ter plekke overleden; een vriendin die al een keer kanker had gehad hoorde dat het was teruggekomen en een van mijn liefste collega’s overleed na een lang ziekbed aan maagkanker. Hij was de tweede collega dit jaar die we verloren.
Ondertussen zag ik Greta Thunberg woedend en principieel op de VN top uithalen naar de leiders die niets doen en zichzelf zouden moeten schamen. En ik zag mensen applaudisseren. Dezelfde mensen die vervolgens opstaan en waarschijnlijk daarna heel decadent een luxe lunch geserveerd krijgen, waarna ze met elkaar door kunnen babbelen over het onderwerp zonder echt iets te bewerkstelligen. Immers, Severn Cullis-Suzuki zei min of meer hetzelfde als Thunberg in 1992, en de situatie is alleen maar nijpender geworden.

Ik kon ondertussen alleen maar aan denken aan wat ik zelf wil. Iets kapotmaken, dat er iets gebeurt op die klimaattop en dat er meer rechtvaardigheid is in de wereld, zodat mensen van achttien niet worden doodgereden, veel te jonge collega’s en vriendinnen en moeders niet zomaar kanker krijgen en dat Greta Thunberg en mijn neefje en nichtjes een wereld krijgen waarin ze kunnen wonen, ook als dat betekent dat je zelf even genoegen neemt met minder. Ik wenste het met heel mijn hart, maar de machteloosheid hield me in haar greep tot ik vast zat in mijn eigen hoofd en helemaal nergens meer toe kwam.
In een poging te ontsnappen aan mijn eigen kop en me over te geven aan de banaliteit van het leven besloot ik een afspraak te maken bij de kapper. Gewoon om even weg te zijn uit mijn huis waar de muren op me af kwamen; als ik maar hard genoeg fietste kon ik de machteloosheid misschien afschudden en anders was er daarna nog iemand die het met shampoo kon proberen. Mijn eigen kapper was niet beschikbaar, dus werd het een online zoektocht naar welke kapper de gelegenheid zou krijgen mij uit mijn eigen hoofd te trekken. En daar was het. De prijslijst. Precies op het goede moment, of het verkeerde moment, vanuit de kapper bezien. Nog voordat ik er erg in had, voordat ik me realiseerde dat ik gewoon iets meer rechtvaardigheid wil in de wereld, had ik al een melding ingediend bij het College voor de Rechten van de Mens, met daarin een hele lijst van kappersketens die voor vrouwen andere prijzen hanteren dan voor mannen. Gewoon omdat ik geen eigen huis kan betalen dat ik klimaatneutraal kan maken, en ik al geen vlees en zuivel eet, en ik niets kan doen voor al die dooie en zieke mensen.
Goed, en het is maar een kapper-kwestie, het gaat alleen maar om iets lulligs, maar dan is het maar iets lulligs; al wordt het mijn dood, ik zal strijden voor rechtvaardigheid en gelijkheid voor alle mensen met haar op hun hoofd. Ik weet niet of ik de kappersmaffia achter mij aan krijg, waarvan algemeen bekend is dat het lieden zijn die buitengewoon veel scherpe dingen in hun bezit hebben, en die ook nog eens graag bij je nek houden; ik ben bereid dat risico te nemen.
Ik ben misschien niet Greta Thunberg of Severn Cullis-Suzuki, of een leider op de VN-top of een onderzoeker die kanker geneest en auto-ongelukken voorkomt, maar ik laat me toch godverdomme niet helemaal buitenspel zetten.


Weesje

De toestand is voorspoedig. De Nederlandse teller stond in de afgelopen twee jaar op 2 (2017) en 7 (2019). In 2018 0, maar, laten we eerlijk zijn, dan tellen we de 26 van dat jaar, van iets zuidelijker niet mee. Denk eens aan al die rapportages waarin, in een zin een reeks landen genoemd wordt die een actieve en substantiële bijdrage leveren. Nederland staat daar dus altijd tussen. Twee en zeven. Zeven en twee. Goede aantallen om te marchanderen, en daar gaat het tenslotte om.
De toestand is inmiddels zodanig positief dat we er per 31 oktober collectief 66,9 miljoen op achteruit gaan, als alles gaat zoals Boris Johnson het plant, en laten we wel wezen, dat is een man die weet wat hij aan het doen is, dat zie je aan alles.
Natuurlijk, we kunnen raisonneren dat de toestand erg geweest is. Vreselijk zelfs. Maar dan denken we aan Tina Turner, en kunnen we denken zoals zij: “I had a terrible life, I just kept going. You just keep going and you hope that something will come. This came.” Volhouden, de moed erin houden, zelfs als alles tegen lijkt te zitten, dat is waar wij Nederlanders van gemaakt zijn. En laten we wel zijn. Voor die zeven en die twee, of twee en zeven afhankelijk van welke kant je op kijkt, maakt het ook alle verschil. Dat komt wel door ons hè? Dat hebben wij gedaan met z’n allen. De Nederlandse waarden klinken luid en duidelijk door de hele toestand heen. Democratie! Moraal! Humaniteit!
Nu hoor ik u vragen, maar wat te denken van die half miljoen die nog in Libië zitten en wachten op ‘herplaatsing’? Denkt u daar nu maar niet te veel aan, straks krijgt u nog van die onhollandse rimpels in uw mooie gezichtje. Die half miljoen staan alleen in de boeken van Libië en Het Collectief. Ok, misschien dat we er volgend jaar hier dan nog eentje kunnen doen, maar dat moet dan wel echt de laatste zijn. Een weesje. Dat zijn eigenlijk de mooiste. Door God verlaten, eenzaam en alleen, dwalend in de woestijn als een Mozes van de 21e eeuw, uiteindelijk aankomend in het Beloofde Land. Mooi voor een verhaal op tv of een goede foto met hashtag met een van onze vertegenwoordigers, en buitengewoon geschikt voor een kader met een persoonlijk verhaal in het jaarverslag als toevoeging op de cijfers. Ik wil maar zeggen: Het Collectief heeft een plan en wij dragen eraan bij, dat mag ook wel een keer onderstreept worden, want onder aan die streep levert dat resultaat op, hoe je het ook wendt of keert.

Kanttekeningen: vrouwen zijn net zo hitsig als mannen

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij allerlei culturele fenomenen en krijg je een uitgebreide toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen. Deze week: een academische longread over goede en slechte seks: hoe mythes over vrouwelijk seksueel verlangen bijdragen aan verkrachtingscultuur en hoe je een beter seksleven kunt krijgen.

Sorry voor de posts!

Dag allemaal,
Iedereen die op mijn mailinglijst staat is vandaag gespamd met berichten van mij. Ik heb mijn werk van Vileine op deze site gelinkt, en ik kon de meldingen hiervoor niet handmatig uitzetten. Excuses voor de overlast.
Groet, Winnie

Kanttekeningen: De Vrouw is geen complexe puzzel #MeToo

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij allerlei culturele fenomenen en krijg je een uitgebreide toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen. Deze week verzet Winnie zich tegen het idee dat vrouwen puzzeltjes zijn die opgelost moeten worden door mannen, en hoe dat idee de #MeToo-discussie beïnvloedt.

Kanttekeningen: van #MeToo via #IHave naar #IWill

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij allerlei culturele fenomenen en krijg je in een tweewekelijkse longread een toelichting bij het nieuws aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen.

Older posts Newer posts

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑