Nog veel mensen zaten buiten te genieten van een late lunch toen ik aankwam. Ik denk dat ze in de omgeving werkten, want ze zagen er te officieel uit om vanuit huis op dat plein beland te zijn. Je doet nu eenmaal geen stropdas om als het 23 graden is en je op een viezig bankje met opgetrokken benen een AH to-go sandwich naar binnen werkt. Of misschien zijn die mensen er wel, maar dan ken ik ze niet.
Ik was in Amsterdam Zuid-Oost en ging eens kijken voor een mini-laptop. Die heb ik namelijk niet, dus als ik onderweg ben schrijf ik altijd met de hand. Dat is niet erg, maar mijn gedachten gaan vaak sneller dan mijn hand kan schrijven en als ik typ lukt het beter mijn hoofd bij te houden. De winkel is groots en verwarrend en op de website had ik allemaal aanbiedingen gezien die ik in de winkel niet kon vinden. Dat had ik misschien aan een medewerker moeten vragen, maar die waren best wel druk met elkaar bezig en ik wilde ze niet storen. Ik overwoog een tijdje of ik een bepaalde laptop zou kopen, en toen besloot ik dat toch maar niet te doen, want hij was nog best prijzig en eigenlijk niet de allerbeste kwaliteit. Als een ware Hollander wil ik natuurlijk wel voor een dubbeltje op de eerste rang. Ik vond de roltrap terug naar beneden naast een bord waar heel groot ‘klantenlift’ op stond. Zo groot, dat ik vermoedde dat dit bord er was gekomen na jarenlange frustraties van het personeel dat steeds klanten tegenkwam in de lift voor goederen en personeel (de segregatie staat voor niets, zeg ik u) en goederen en personeel in de klantenlift. Dat kon zo niet langer, hup, een bord erboven. Hoewel je je kunt afvragen of goederen wel kunnen lezen en niet af en toe alsnog de verkeerde lift pakken. Aan de andere kant: het zal vast iets geholpen hebben tegen al die domme klanten. Ik werd beneden gedwongen mij een weg te banen door een jungle van hoofdtelefoons en externe harde schijven en onder de kassa, geheel ongerelateerd, repen Mars en Bounty en KitKat. Die ik allemaal niet kocht, want ik ken dit soort marketing trucs en ik ben toch niet gek? Buiten liep ik in de schaduw van de bioscoop en zette mijn zonnebril af. Naar nu bleek had ik mijn hele bezoek aan de winkel doorgebracht als een dramatische superster die net heeft gehuild, maar hoopt dat niemand dat ziet als ze die zonnebril maar ophoudt. Alsof een dramatische superster na het huilen even lekker bijkomt door op zoek te gaan naar de meest goedkope/kwalitatief hoogwaardige mini-laptop in de Media Markt in Amsterdam Zuid-Oost. Nou ja.
Ik had niet gehuild. Ik had wel twee roodgekleurde deuken op mijn neus, zoals ik altijd heb als ik mijn zonnebril op heb gehad, waarvan ik weet dat ze pas na twee dagen helemaal weg zijn. Toch maar snel die bril weer op gezet, toch maar liever doorgaan voor dramatische wannabe-superster. Toch maar gewoon weer met lege handen naar huis.