Vanavond is het zo ver. De finale van het leukste spel ter wereld. Wie Is De Mol? Ik moet helaas werken, maar morgenochtend zet ik als eerste mijn laptop aan om naar uitzendinggemist te kijken. Het is heel leuk om te kijken, maar volgens mij is het nog veel leuker om aan dit programma mee te doen. Op mijn bucket list staat vanaf heden dan ook dat ik wil mee doen aan dit spel. Dat betekent dat ik allereerst een Bekende Nederlander moet worden, een BN’er. Ik heb nog niet helemaal bedacht hoe ik dat ga aanpakken, maar ik vermoed dat je, om bij het grote publiek bekend te worden, eerst op televisie moet komen in een ander programma. Wie Is De Mol? wordt gemaakt door de Avro. Dat is volgens mij wel een beetje de meest cultuurbewuste zender die we hebben, dus het lijkt me goed iets cultuurbewusts te verzinnen voor het programma waarmee ik mijn diploma Bekende Nederlander ga halen. Zelf dacht ik eraan iets te doen met mijn liefde voor natuur en dieren. Maar hoe stop je dat in een format? Ik heb even gekeken naar SBS en het blijkt heel simpel: Je verzint een gekke wedstrijd, waarbij mensen dingen moeten doen die ze eigenlijk niet kunnen. Zo heb ik bedacht: Vegetariërs Springen Op Het IJs. Waarbij een stelletje vegetariërs, waaronder ikzelf, op het ijs moeten springen zonder onderuit te gaan, (want dat is grappig,) en zonder te gaan huilen omdat we Plons de Kikker uit zijn winterslaap hebben gehaald met ons gespring. Geen van beide gaat natuurlijk lukken, en dan heb je dus een televisieprogramma waar miljoenen mensen naar kijken. Ik voel mijn ster al rijzen. Ook een optie: met een redelijk monotoon en laag stemgeluid iets vertellen. Nico Dijkshoorn, Paulien Cornelisse (mijn mol!) en Maarten van Rossem hebben hun handelsmerk er van gemaakt. Nu vermoed ik dat Maarten van Rossem nog niet dood gevonden zou willen worden met een zootje BN’ers, op zoek naar een mol, maar als hij het had gewild had hij vast mee mogen doen. Mijn stemgeluid is niet heel monotoon volgens mij, en ook niet laag (dit weet ik vrij zeker), waardoor het in beginsel lastig zal zijn dit onder de knie te krijgen. Echter, meer van hetzelfde is ook niet interessant, dus misschien moet ik het hele concept dan zo verdraaien dat ik er weer iets nieuws en unieks van maak. Een soort vrouwelijke Marc-Marie Huijbregts houd je dan over. Lekker vrolijk, taalkundig gezien niet heel interessant, en met een hoog stemmetje. Interessant, gewoon omdat mijn persoon leuk is om naar te kijken. Ik voel dat het me gaat lukken!
Een ieder die hier de cynische ondertoon wel proeft zal misschien denken: maar Winnie, kun je zelf dan helemaal niks? Moet je je verlagen tot slappe aftreksels van slechte tv-programma’s of parodieën op anderen? Nee, dat hoeft niet. Ik kan zelf heus wel iets. Ik heb zelfs iets met theater gestudeerd, zodat het niet heel gek zou zijn als ik op een podium zou staan en door andere mensen gezien zou worden. Maar vooralsnog leef ik in een wereld waarin Barbie op tv is en heel veel mensen met talent en inhoud niet. Tv-makers zien een succes in mensen die hun neus breken als ze van een duikplank afgegooid worden. Nu wil ik niet zeggen dat dat niet grappig is, maar ik vraag me vooral af wat mensen bezielt om eraan mee te doen. Toen ik daarover nadacht kwam ik tot de volgende conclusie: het is niet faam waar mensen naar hunkeren; de bewondering die gepaard gaat met respect voor de talenten en het kunnen van de befaamde persoon. Ze hunkeren naar de glorie. Glorie is een vorm van faam die veel vluchtiger is. Die niet echt bestaat. Het heeft als enige eigenschap dat er iemand gevierd wordt, maar niemand weet precies waarom. Glorie is niets anders dan glorie en heeft ook niets anders nodig. Er moet gewoon iemand gevierd worden. Of dat nou op een skischans is, of met geitenwollen sokken op een dun laagje ijs. En iedereen doet er aan mee. Ik ook. Ik zou deze plek op internet kunnen gebruiken om interessante reflecties te schrijven over mens en maatschappij en de narcistische tendens die zich aan alle kanten manifesteert. In plaats daarvan maak ik een halfslachtig ego-document, waar het woord ‘ik’ vaker in voorkomt dan ieder ander woord (ik heb het niet geteld, maar het lijkt me een reële inschatting.) Dat vind ik lastig. Wanneer gaat het over jezelf, maar heb je het ergens over, en wanneer heb je het nergens over dus gaat het alleen maar over jezelf?
Ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik wil alvast beloven dat mijn potentiële deelname aan Wie Is De Mol? niet voort zal komen uit Paris Hilton-achtige glorie, maar uit iets wat in ieder geval een beetje faam met zich mee draagt. De komende periode zal ik mij gaan bezinnen op waar ik dan in godsnaam in uitblink en dat gaan exploiteren ten behoeve van mijn faam. Maar lieve Avro-redactie; als het echt moet wil ik best een keer op survival in bikini en mijn eigen kippen slachten terwijl mijn vriend ergens op een tropisch eiland met Barbie aanpapt. Ik wil zelfs wel twee weken in een klooster gaan zitten om na te denken over mijn zonden, en huilend vertellen dat ik God gevonden heb. Maar mag ik dan alsjeblieft meedoen?
Leave a Reply