‘Zo. En dan klik ik nu hier…en dan klik ik hier. Oh, wacht even. Ik moet even terug naar dit menu. Even kijken hoor. Oh ja, hier. Ja, ok. Waar was ik? Dit menu, en dan dit menu. Oh nee, dit is het niet. Waar zit het nou? Oh, hier. Ja. Dus hier klikken en dan hier,’ aldus de man die roostersoftware aan het verkopen was in een benauwde vergaderruimte. Een alleraardigste man, met de allerbeste bedoelingen, die via een demoaccount ons de sterkste staaltjes kunst- en vliegwerk van zijn ‘cloudbased planning’ liet zien. Ik was er speciaal voor naar mijn werk gekomen, omdat goede roostersoftware belangrijk is en vooral omdat ik vergeten was hoe afgrijselijk het is om te luisteren naar mensen die je een demo komen geven van hun product. Uit mijn vorige baan herinner ik mij de man die kassasoftware verkocht, waarbij ik mij alleen maar kon afvragen of hij het zou merken als ik een schemerlamp op zijn kop stuk mepte, omdat hij 1) buitengewoon saai was en 2) zo stoïcijns enthousiast was over zijn product dat ik er graag achter wilde komen of hij überhaupt gevoelens had voor iets anders dan kassasoftware. We keken nu naar een man die zich duidelijk had voorbereid op wat hij kon verwachten in deze organisatie, en daarmee dingen vertelde die absoluut relevant voor ons waren, maar terwijl ik zat en luisterde bekroop me toch het gevoel dat ik liever dood was. Sterker nog, om de grote Marquez maar te parafraseren: nog nooit, bij geen enkele daad in mijn hele leven was ik helderder van geest geweest dan nu. En nog nooit in mijn hele leven heb ik iemand een cursor langzamer over een beeldscherm zien bewegen dan op dat moment, bij deze man. Zijn welwillendheid om alles te laten zien en uit te leggen deed je vermoeden dat de Amerikanen helemaal zo moeilijk niet hadden hoeven doen in Guantanamo Bay met al dat waterboarden. Ze hadden simpelweg iemand kunnen uitnodigen voor een softwaredemonstratie en er was een onhoudbare stroom aan bekentenissen losgekomen, zonder dat de waarheid er nog iets toe deed. Nu we slechts twintig minuten van de zestig minuten durende bijeenkomst erop hadden zitten was ik al bereid mezelf te ontmaskeren als de Slachter van Bergen, want levenslang in een isoleercel leek me nog altijd korter dan een veertig minuten lange marteling met een cursor en een atechnische handelsreiziger. De situatie werd extra ondraaglijk omdat de man in kwestie zo hard zijn best deed. Hierdoor moest hij telkens bijzonder goed nadenken en leek het net alsof hij de kennis die hij zocht ter plekke uit de Library of Congress moest halen, zonder aanwijzing over waar het zich bevond. Dat had natuurlijk een interessante speurtocht kunnen zijn, ware het niet dat alle kennis waar hij zich op beriep bestond uit het besluiten op welke kop in de menubalk hij moest klikken en welke naam hij net ook alweer aan de taak had gegeven die hij voor deze demo had aangemaakt. Ondertussen googelde ik wat en begon een artikel te lezen met de titel ‘7 Easiest Painless Ways to Kill Yourself’, maar tot mijn verbazing stond softwaredemonstratie niet in het lijstje. Alle overige opties waren helaas niet praktisch in dit geval: ik heb geen kogels, dus ‘bullet through the head’ was geen optie. Om een zwembadje op te blazen en mezelf te verdrinken leek me wat al te demonstratief, aangezien het in deze krappe vergaderruimte midden op de tafel zou moeten gebeuren en hetzelfde gold voor mezelf verhangen. Een dodelijke injectie? Had ik natuurlijk net mijn kit weer niet voor handen. Verdoving van het hart klonk aanlokkelijk, want ik wilde het liefst even helemaal niets meer voelen, maar ook dat werd me iets te dramatisch en bovendien ben ik geen anesthesist. Slaappillen duurde iets te lang en bij koolmonoxide vergiftiging zou ik het hele kantoor meenemen, waarbij ik het risico liep dat ik in het hiernamaals gewoon werd uitgenodigd de rest van de presentatie nog even af te komen kijken. Nee, er zat niets anders op dan te glimlachen en te knikken terwijl de minuten weg tikten en ik mij langzaam begon te realiseren wat mensen bedoelen als ze zeggen dat je de hel zelf maakt, en wel gewoon hier op aarde. Jammer dat die spanningen tussen Noord-Korea en de VS niet iets rapper escaleerden, dan had een atoombom voor mij in ieder geval nog de bijsmaak van absolutie gehad.
August 12, 2017 at 2:34 pm
Zoo briljant weer. K zal wel niet objectief zijn…maar ik ben zo trots op je dat je zo kunt schrijven. Zo typisch Winnie. ?