Toen ik een klein meisje was droomde ik ervan dat ik er supermooi uit zou zien. Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat ik er uit wilde zien als Susannah Hoffs van The Bangles, en ik wilde gitaar spelen en dan de hele dag Eternal Flame zingen in fonetisch Engels: “Seee mij neeem, sunshijn troe de reen..” (hier zijn beelden van, ik was drie). Dat dit nooit is gebeurd heeft er in de eerste plaats mee te maken dat Susannah Hoffs nog altijd een beeldschone brunette is met bruine ogen en ik daar niet eens in de buurt kom, al was het maar omdat niemand echt kan omschrijven welke kleur mijn ogen hebben (“Tja, het is een soort groen, grijs met geel en een beetje blauw.”)
Jaren later, toen The Bangles allang uit beeld verdwenen waren, ergens rond de tijd dat Leonardo DiCaprio stierf onder een schitterende sterrenhemel na aan aanvaring met een ijsschots, wilde ik er nog steeds mooi uit zien, maar kwam ik er ook achter dat bepaalde dingen voor bepaalde mensen niet zijn weggelegd. Kijk, dat gitaarspelen ga ik mezelf echt nog een keer leren. Dat zingen, dat kan ik. Maar dat mooi zijn, zoals vrouwen mooi kunnen zijn met make-up die mooi zit, met donkere ogen en haar dat zo golvend valt of in grove krullen rond iemands hoofd staat, dat zit er voor mij niet in. Ten eerste is mijn haar zo steil dat een collega van mij mij laatst vroeg waarom ik er toch in godsnaam zin in had mijn haar iedere ochtend te stylen. Ik legde haar uit dat dat bij mij niet hoeft, maar dat dit is hoe mijn haar eruit ziet als het opdroogt na het douchen. Ik heb diverse keren in ambitieuze opwellingen om mijn uiterlijk wat op te kalefateren naar wat ik mooi acht een krultang of krulspelden of andersoortige haarbewerkingsmiddelen gekocht. Het resultaat? Mijn haar hangt na gebruik een korte tijd in een enkele droeve krul. Die probeer ik dan te splitsen in meerdere krullen, zodat het nog ergens op lijkt, met als gevolg dat de krul er acuut uitschiet en er niet meer overblijft dan een armzalig golfje dat nog het meeste wegheeft van zo’n kreukel in je gezicht als je op een boek in slaap bent gevallen. Veel verder dan een paardenstaart kom ik dus niet, en van paardenstaarten krijg ik hoofdpijn en een uitgerekte hoofdhuid.
Goed, wat blijft er dan over? Make-up. Ook daar ben ik de persoon niet voor. Voor de bruiloft van mijn zus stond ik ettelijke uren voor de spiegel, om iets te proberen met foundation en camouflagemiddelen en mascara. Toen ik dacht dat ik er in ieder geval acceptabel uitzag vertrok ik naar mijn zus om haar dag als ceremoniemeester te vergemakkelijken. Bij binnenkomst keek mijn zus mij aan en zei: “Zal ik je make-up even doen?” Tien minuten later zag ik eruit als een gefotoshopte versie van mijzelf, want mijn zus is wel goed met make-up.
Je kunt je afvragen hoe belangrijk het is dat je goed bent met make-up en het antwoord is waarschijnlijk: niet erg. Dat vind ik zelf ook, maar eens in de zoveel tijd als ik weer eens iemand zie die het wel goed kan, dan denk ik toch dat het leuk zou zijn als ik ook wat vaardiger was. Diep van binnen verzet ik me daar hevig tegen, want ik ben een vrouw en ik wil niet zo geconditioneerd zijn, maar soms, heel soms, dan wint de nieuwsgierigheid en het verlangen om te leren het van mijn innerlijke protesterende punker. Dan ga ik naar YouTube en zoek ik een tutorial van iemand die goed is met make-up en mededogen heeft met mensen zoals ik. Dit keer klikte ik op een twintig(!) minuten durend filmpje met een titel in de trant van “Everyday no makeup makeup look for glowy natural looking skin”. Ik neem dit soort dingen altijd erg serieus en dus zat ik klaar met pen en notitieboekje in de hand, om alles op te schrijven wat me verteld zou worden. De dame had een wat nasaal Amerikaans accent en begon met een ellenlange uitweiding over waarom zij ‘s ochtends niet uit bed kon komen. Fijn, dacht ik, lekker luchtig, en dat niet op kunnen staan heb ik ook goed onder de knie. Dan kan ik de rest vast ook.
Wat ik niet voorzien had, is dat deze luchtige inleiding in geen verhouding stond tot wat er daarna kwam: een tweede shot met de dame met alleen haar torso in beeld terwijl ze aan een tafel zat. Een tafel gevuld met kwasten, potloden, tubes, potjes, poedertjes en iets dat leek op een martelwerktuig, maar wat een hypermoderne wimperkruller bleek te zijn. Ik keek lijdzaam toe hoe de dame het eerste potje optilde, terwijl ik niet goed wist hoe ik het had. Ik zal niet doen alsof ik van helemaal niets weet. Ik heb heus wel van foundation gehoord. Echter, blijkbaar heb je voor een no makeup makeup look met glowy huid veel meer nodig, en dan vooral spullen waar ik het bestaan niet van wist: concealer, primer, toner, cc cream, bb cream, poeder, bronzer pearls en allemaal andere moeilijkheden die de vrouw in kwestie omschreef. Dit deed ze zonder veel in te gaan op wat dit product überhaupt voor je doet, maar steeds met een toelichting over waarom ze specifiek dit poedertje koos en niet een ander, van een ander merk of in een andere kleur bijvoorbeeld. Ik maakte ijverig aantekeningen, hoewel ik geen seconde onder de illusie heb verkeerd dat ik mijzelf de vaardigheid kon eigen maken die de mevrouw uit het filmpje tentoonspreidde. Het filmpje was pas halverwege toen ik al een goed half uur bezig was aantekeningen te maken, en als je het filmpje niet hebt gezien had je bij het lezen van de aantekeningen ook kunnen denken dat het ging over het decoreren van een taart. Zo kun je het overigens alsnog interpreteren natuurlijk, afhankelijk van welke definitie van taart je hanteert.
Maar toen, zo rond de dertiende minuut, gebeurde het: we gingen net over (ik voelde me inmiddels verbonden met de make-up vrouw) naar de spullen die over de basislagen heen op het gezicht gingen en de mevrouw zei: “So, this is the product I always use to fixate my eyebrows”, terwijl ze met een triomfantelijke blik een zwart staafje omhoog hield waar ze een soort kwastje uit tevoorschijn trok. Eerst moest ik een beetje lachen, want ik dacht dat ze een grapje maakte. Maar wat blijkt: vrouwen die make-up tutorials maken, maken geen grapjes over hun make-up spullen. Het was echt. Ik ga het u nog een keer zeggen: dames en heren, er bestaat een product dat exclusief is ontworpen om uw wenkbrauwen te fixeren. Ik geef u even een paar regels de tijd om dit te laten bezinken.
Welke persoon verzint dit? Wie heeft er wel eens last van wenkbrauwen die halverwege de dag ineens op je jukbeenderen hangen, of dat je ‘s avonds, als je thuiskomt van je werk in de spiegel kijkt en denkt: oh, is het weer zo ver? terwijl je moeizaam probeert je wenkbrauw weer omhoog te krijgen, nadat het arme ding naar beneden is gegleden en ergens ter hoogte van je tepel is blijven steken? Ik kon het niet meer aan. Ik heb het filmpje op pauze gedrukt en nog even vol verbazing naar het bevroren scherm gekeken. En toen de browser gesloten. En toen in de spiegel gekeken en geconcludeerd dat het weer was mislukt, dat ik er nooit uit zou zien als Susannah Hoffs, maar dat mijn ogen toevallig wel groen-grijs-geel-blauw zijn en mijn wenkbrauwen niet van mijn hoofd afzakken. Dat moet voortaan maar genoeg zijn.
Leave a Reply