Ondoenlijk

Winnie's website

Het recht zal zegevieren

We waren op bezoek in de dierentuin met de eerste klas van de middelbare school, een plek die ik sowieso al niet zo goed verteer. Toen we de verplichte opdrachten hadden gemaakt verdwenen mijn beste vriendin en ik in de kinderboerderij waar we de hele middag praatten met de medewerkers en mochten helpen bij het verzorgen van de dieren. Daar, in die kinderboerderij, op die dag, besloot ik dat ik nooit meer vlees kon eten. Wat volgde waren ongetwijfeld onhandige jaren voor mijn moeder, die ineens apart voor mij dingen moest koken, maar daar heeft ze nooit over geklaagd. Als we naar een restaurant gingen was ik ook een lastpost, en voelde ik me bezwaard, omdat we van tevoren apart moesten bellen dat er ‘een vegetariër’ mee kwam, en daar waren de meeste restaurants niet op ingesteld. Jarenlang was er maar één gerecht in alle restaurants voor de incidentele vegetariër, dus ik wist altijd al wat ik zou krijgen: preitaart. Voor wie dat nog nooit heeft gehad, ik kan het alleen maar beschrijven als de beste maaltijd om iemand voor te schotelen als je wil dat ze weer vlees gaan eten. Maar ik brak niet. Ik heb me door jaren van preitaart heen geworsteld waardoor ik er nu een levenslange aversie van heb. Een paar jaar later kwam er een tweede gerecht bij: een hele geitenkaas uit de oven met honing uit een knijpfles en een paar walnoten eroverheen gestrooid alsof iemand ze per ongeluk had laten vallen. Na drie happen van dit gerecht was je zo vol dat je nooit meer wilde eten. Maar mijn rechtvaardigheidsgevoel was zo groot dat het nooit in mij op is gekomen dat ik ook weer vlees zou kunnen eten, en hoe meer ik wist over de bio-industrie en klimaatverandering hoe meer ik overtuigd raakte dat ik niet minder, maar juist meer moest doen. Het is een overtuiging die nog steeds in mij leeft, maar in de wetenschap dat ik me heb over te geven aan de beperktheid van wat mijn schouders kunnen dragen, wat mijn handen kunnen maken, wat mijn mond uit mijn maag kan besparen, en dat geen enkele ratio op kan tegen de volmaakte willekeur van het leven. In de afgelopen vijf dagen stapte mijn mijn neef samen met een vriend in de auto en reed een weg op, waar ze werden aangereden en ter plekke overleden; een vriendin die al een keer kanker had gehad hoorde dat het was teruggekomen en een van mijn liefste collega’s overleed na een lang ziekbed aan maagkanker. Hij was de tweede collega dit jaar die we verloren.
Ondertussen zag ik Greta Thunberg woedend en principieel op de VN top uithalen naar de leiders die niets doen en zichzelf zouden moeten schamen. En ik zag mensen applaudisseren. Dezelfde mensen die vervolgens opstaan en waarschijnlijk daarna heel decadent een luxe lunch geserveerd krijgen, waarna ze met elkaar door kunnen babbelen over het onderwerp zonder echt iets te bewerkstelligen. Immers, Severn Cullis-Suzuki zei min of meer hetzelfde als Thunberg in 1992, en de situatie is alleen maar nijpender geworden.

Ik kon ondertussen alleen maar aan denken aan wat ik zelf wil. Iets kapotmaken, dat er iets gebeurt op die klimaattop en dat er meer rechtvaardigheid is in de wereld, zodat mensen van achttien niet worden doodgereden, veel te jonge collega’s en vriendinnen en moeders niet zomaar kanker krijgen en dat Greta Thunberg en mijn neefje en nichtjes een wereld krijgen waarin ze kunnen wonen, ook als dat betekent dat je zelf even genoegen neemt met minder. Ik wenste het met heel mijn hart, maar de machteloosheid hield me in haar greep tot ik vast zat in mijn eigen hoofd en helemaal nergens meer toe kwam.
In een poging te ontsnappen aan mijn eigen kop en me over te geven aan de banaliteit van het leven besloot ik een afspraak te maken bij de kapper. Gewoon om even weg te zijn uit mijn huis waar de muren op me af kwamen; als ik maar hard genoeg fietste kon ik de machteloosheid misschien afschudden en anders was er daarna nog iemand die het met shampoo kon proberen. Mijn eigen kapper was niet beschikbaar, dus werd het een online zoektocht naar welke kapper de gelegenheid zou krijgen mij uit mijn eigen hoofd te trekken. En daar was het. De prijslijst. Precies op het goede moment, of het verkeerde moment, vanuit de kapper bezien. Nog voordat ik er erg in had, voordat ik me realiseerde dat ik gewoon iets meer rechtvaardigheid wil in de wereld, had ik al een melding ingediend bij het College voor de Rechten van de Mens, met daarin een hele lijst van kappersketens die voor vrouwen andere prijzen hanteren dan voor mannen. Gewoon omdat ik geen eigen huis kan betalen dat ik klimaatneutraal kan maken, en ik al geen vlees en zuivel eet, en ik niets kan doen voor al die dooie en zieke mensen.
Goed, en het is maar een kapper-kwestie, het gaat alleen maar om iets lulligs, maar dan is het maar iets lulligs; al wordt het mijn dood, ik zal strijden voor rechtvaardigheid en gelijkheid voor alle mensen met haar op hun hoofd. Ik weet niet of ik de kappersmaffia achter mij aan krijg, waarvan algemeen bekend is dat het lieden zijn die buitengewoon veel scherpe dingen in hun bezit hebben, en die ook nog eens graag bij je nek houden; ik ben bereid dat risico te nemen.
Ik ben misschien niet Greta Thunberg of Severn Cullis-Suzuki, of een leider op de VN-top of een onderzoeker die kanker geneest en auto-ongelukken voorkomt, maar ik laat me toch godverdomme niet helemaal buitenspel zetten.


Facebooktwitterlinkedinrssyoutube
Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail

6 Comments

  1. Lieve Winnie, wat herken ik jouw behoefte aan rechtvaardigheid. Wees maar blij, want dat betekent dat je nog niet geheel afgestompt bent, zoals het grootste deel van de mensheid. Ik wil je graag wijzen op een website, waar je misschien antwoorden vindt, die je nooit eerder hebt gehoord. JW.org,
    liefs, Tonny en een knuffel voor je zus, zwager, neefje en nichtjes….

  2. ~ Ha Win , had al het één en ander gepost op fb. Sterkte!

  3. Als column leuk, maar het is natuurlijk een actie die in zichzelf satirisch is.

  4. Mijn kapper werkt per knipbeurt 20 minuten aan mijn mannenkop. Aan het vrouwenhoofdje van mijn echtgenote werkt hij meer dan een uur. Ik ben bovendien steeds tevreden, het kritische oog van mijn echtgenote bezorgt onze kapper stress. Daarbij riskeert hij vanwege mevrouw nog wat commentaar omdat ook de snit van haar echtgenoot toch of weer niet helemaal is wat ze ervan verwachtte. Die commentaar krijg ik zelf ook, thuis. Ik betaal de kapper 30€, of 90€/uur mijn echtgenote (of ook ik…) betaalt hem 75€/uur.

  5. In een tijdperk waar mensen moederziel alleen overlijden op veldbedden in Italië
    getuigt uw “strijd” van een verwerpelijke en onverdraaglijke lichtzinnigheid.
    Maar ook los daarvan zal eenieder zich de vraag stellen: is dit in alle ernst één van de majeure problemen in uw delicate leefwereld ?

    • winniefha

      March 17, 2020 at 7:03 pm

      Beste,
      Hartelijk dank voor uw reactie, ik wil er graag op reageren.
      Allereerst zou ik u erop willen wijzen dat deze zaak gestart was ver voordat het coronavirus bekend was, namelijk al in september van 2019, dus het betrekken van het coronavirus hierin is alleen al daarom onterecht. Om verder mijn empathie en sympathie te betwijfelen waar het gaat over het lijden van anderen, omdat ik deze zaak heb aangezwengeld in 2019 en omdat het college ervoor kiest op dit moment hierover toch uitspraak te doen getuigt niet van lichtzinnigheid mijnerzijds als wel van aannames over mijn persoon vanuit uzelf.

      Om een direct antwoord te geven op uw vraag: nee, het is zeer zeker niet een van de majeure problemen. Ook is mijn leefwereld niet zo delicaat; als u het bericht waarop u reageert had gelezen had u begrepen dat ik allerminst gespaard blijf in het leven. Ik betreur het te zien dat u liever in de pen klimt alvorens de tijd te nemen te lezen waar u op reageert; hierdoor is uw reactie uitsluitend gebaseerd op aannames en lelijke insinuaties. Dit is echter niet het enige dat over uw vraag te zeggen is.
      Om te suggereren dat een mens een relatief eenvoudige zaak niet kan bevragen, omdat er ergere dingen zijn in de wereld is wat mij betreft een kwalijke zaak. Het doet geloven dat een mens de tijd niet kan verdelen en zich niet gelijktijdig druk kan maken over verschillende kwesties van verschillend formaat en belang. Het zou betekenen dat een ouder van twee kinderen zich niet om allebei gelijk druk zou kunnen maken, of dat klimaatverandering niet net zo goed een probleem is als het coronavirus op dit moment. We hebben deze week gezien dat mensen zich gelijktijdig druk kunnen maken over het hebben van wc-papier en over het mogelijkerwijs verliezen van hun baan, ernstig ziek worden en moeten leven met het feit dat ze tegen de eigen wil in een bedreiging vormen voor anderen. Ook hier zou ik willen zeggen: als u de tijd had genomen om mijn bericht daadwerkelijk te lezen, en door de literaire dramatiek heen zou kunnen kijken had u kunnen zien dat dit wel degelijk mogelijk is, en dat het zelfs bekrachtigend kan werken wanneer je in alle machteloosheid van de tijd een kwestie treft waar je wel zelf iets aan kunt doen.

      Rest mij nog te zeggen dat ik hoop dat het u goed gaat, en dat u gezond en wel deze pandemie doorkomt. In tegenstelling tot uw aannames ben ik namelijk wel degelijk bezorgd over het welzijn van anderen in dit tijdperk. Maar laten we wel wezen, dat wist u zelf ook wel voordat u begon met typen.

Comments are closed.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑