Het is pas ochtend als de deurbel al gaat. Even denk ik dat het in mijn droom gebeurt, maar als ik mijn ogen open doe hoor ik de naweeën van de bel nog door mijn huis galmen. Ik besluit maar even niet open te doen, want zoals ik er nu bij loop (wat zeg ik: lig) ben ik echt niet toonbaar. Gisteren was weer een lange avond. Eigenlijk zou ik vrij zijn, maar helaas ging dat niet door. Stop deurbel, stop. Ik trek het kussen over mijn hoofd en probeer verder te slapen. Dan merk ik dat mijn schouders voelen alsof ik de hele nacht een rotsblok tegen een berg op heb geduwd, en mijn kaak alsof ik probeerde tegelijkertijd dat rotsblok door te bijten. Met veel pijn en moeite sleep ik mezelf uit bed, en hijs me in een oude trainingsbroek en een t-shirt. Dan ga ik naar beneden om het pakje dat er al een week ligt maar eens naar de buurvrouw te brengen. Ik weet dat zij degene is die heeft aangebeld; ze was op vakantie en is gisteren teruggekomen. Wanneer ze de deur opent zie ik ook bij haar de vermoeidheid; grote kringen onder haar ogen en een blik die zegt: ‘vraag maar niks, ik heb de energie niet om het uit te leggen.’ Ik vraag niks, maar geef haar het pakketje. Ze zegt nog dat ze op vakantie was, en ik zeg dat ik al zoiets dacht. Als ik de voordeur achter me sluit kijk ik omhoog. Mijn trap is de Mount Everest, ik weet het zeker. Ik overweeg nog even een tent op te zetten en te overnachten op de zesde trede, maar het is zo smal en gevaarlijk dat ik toch maar in één keer door klim naar boven. Jongens, ik kan niet meer. Ik ben moe, ik ben kapot, ik ben op. Alles ziet eruit als een uitdaging en alles is teveel moeite. Mijn buurvrouw heeft vorig jaar een burn-out gehad, mijn collega heeft er nu één, wat ongeveer de reden is dat ik nu lichtelijk overwerkt ben. Deze week spreek ik twee vriendinnen op de bruiloft van mijn zus, en kom erachter dat ook zij te kampen hebben met die ellende. Een steeds groter aantal jonge mensen schijnt last te hebben van een burn-out. Nu heeft dat natuurlijk bij iedereen andere oorzaken, maar ik vind het op zijn zachtst gezegd frappant. In de buitenwereld wordt de burn-out afgeschilderd als een kwaadaardig monster dat de kop ingedrukt moet worden. Voor kwetsbaarheid geen tijd. Kwetsbaarheid is voor mensen die figuurzagen, bij de jostiband zitten en mensen die alleen hun hoofd kunnen bewegen. De rest van ons dient standvastig te blijven staan in weer en wind. Spaanse katholieken hebben het goed gezien; er moeten meer exorcisten opgeleid worden. Immers, de duivel bestaat en hij heet burn-out. Uitdrijven die handel. Er moet tenslotte gewerkt worden. En je vrienden hebben je ook al veel te lang niet gezien. Hoe kan het eigenlijk dat je nog geen relatie hebt? Belachelijk, ga er eens op uit! Als straks die duivel uit je lichaam is gaat het vast allemaal veel beter. Dan kun je lekker kinderen gaan baren en  daarnaast gaan werken. Oh, pas op, verstop je! Daar komt Jet Bussemaker. Straks ziet ze dat je met je hoge opleiding niet fulltime aan het werk bent.
Zeker in de afgelopen periode, waarin de (ja, je voelt hem al, hier komt ‘ie:) crisis hoogtij viert, hebben jongeren te kampen met een ‘peer-pressure’ die niet te harden is. De werkgever heeft de macht, want je hebt een tijdelijk contract. Dus hard werken en alles doen wat je gevraagd wordt, want om je heen worden mensen ontslagen. Diensten van elf, twaalf uur? Eerder regel dan uitzondering. Je vrienden zien wordt een ingeplande verplichting, nieuwe mensen ontmoeten lukt al helemaal niet. Op Facebook zien we onze sociale omgeving meer succes hebben dan wijzelf; zij hebben wel tijd voor al dat harde werken, een relatie en veel vrienden. Dat is niet waar, maar weten wij veel. Ikzelf zet ook alleen maar mijn kekke plaatjes op internet. Wat is er gebeurd? Wanneer werd werken en succes belangrijker dan ministekken, paardje spelen en blikkie trappen? Het enige dat ik tegenwoordig nog ministek is een zieke illusie van succes die van een afstand heel wat lijkt, maar dichterbij het meest wegheeft van een psychopathisch paard. En de rest van de wereld doet hetzelfde. Aangezien je in ieder veld een pionier nodig hebt, laat ik dan hier de eerste zijn.
Ik stop ermee. De burn-out is niet de duivel, het is de manier waarop ik word ‘geacht’ mijn leven in te richten. Ik heb helemaal geen zin in succes. Ik hoef geen midden-management, ik wil andere dingen doen. Ik heb helemaal geen zin om alles van iedereen leuk te vinden, om de hele dag gebeld en gewhatsappt te worden door mijn werk. Ik wil niet dat het mijn-vrienden-zien voelt als een verplichting, omdat ik er eigenlijk geen tijd voor heb. Ik wil weten dat mijn telefoon uitzetten niet wordt afgestraft met het niet-verlengen van mijn contract. Dus, hierbij: dan maar geen contractverlenging. Dan maar geen succes in de ogen van de rest van de wereld. Ik ga hier eens even een lekker potje ‘kwetsbaar’ zitten zijn. Zo. En dat je maar weet dat ik onder geen enkel beding naar huis ga met een burn-out.
Wie komt er vanmiddag bij mij thuis ministekken? Ik zorg voor bier, wijn en versnaperingen. Je mag ongegeneerd hard meezingen met alle muziek, en na afloop kunnen we buiten blikkie trappen in de regen totdat we honger hebben en naar de snackbar gaan.