Bij wijze van uitzondering vond ik de man best leuk. Dat komt niet vaak voor op een eerste date bij mij, maar in dit geval bleken we een leuke klik te hebben, al was het maar omdat het woord ‘klik’ niet gebruikt werd. De date, die inmiddels enige tijd geleden plaatsvond, bestond voornamelijk uit de man en mijzelf in een kroeg met een spel zeeslag, waarbij we op steeds dramatischer wijze demonstreerden hoe het schip dat de ander had geraakt zonk. Zelf had ik gedacht dat de date een uurtje zou duren en dat ik dan lekker naar huis zou gaan, want daar had ik stiekem ook best zin in. Daar kwam echter niets van in. Het was zo gezellig dat we de date rond een uur of vier in de ochtend beĆ«indigden in een cocktailbar, waar ik een cocktail met een interessante titel bestelde, die helaas niet te onthouden is en daarom dat u er nu verstoken van moet blijven. Staat u mij toe in ieder geval met u te delen dat het betreffende drankje werd geserveerd in een plastic speelgoedautootje waar een Barbie in zat. “I really want to take you home,” aldus mijn Romeo in spe aan het eind van de avond (hij was Canadees, mocht u zich afvragen waar dat Engels ineens vandaan kwam). Toevallig wist ik dat hij zeven Spanjaarden te logeren had, dus daar kwam niets van in. Stel je voor, nergens ruimte dus ergens een plekje op de grond zoeken en dan om zeven uur ‘s ochtends wakker worden met verkrampte spieren, terwijl een aanzienlijke groep donkerharige vreemdelingen je vanaf de bank aankijken terwijl ze hun baguetta di quesa aan het verorberen zijn. Ik dacht het ook niet. We namen na de cocktailbar dus afscheid en niet veel later daarna spraken we bij hem thuis af, omdat hij voor mij ging koken. Het lastige aan het bezoeken van andermans huis is de juiste gedragscode ontdekken. Helemaal als de manier waarop je je tot elkaar verhoudt nog niet helemaal duidelijk is. De juiste code voor ‘love interest’ lijkt alleen bekend te zijn bij vamps uit James Bond films, en dat is vaak omdat ze een geheime agenda hebben en dus helemaal geen echte ‘love interest’ zijn. Hoe dan ook, het is lastig. Met name ikzelf ben hier buitengewoon slecht in, te meer omdat ik mij bewust ben van mijn onkunde en in een poging dit goed te maken overcompenseer door ieder detail van de kamer op te merken. Zo viel het mij direct op dat hij een betrekkelijk lelijk schilderij van een oude visser boven zijn eettafel had hangen. Ik ben vaker in woningen van expats geweest en het lijkt een trend te zijn. Vaak worden dit soort woningen gemeubileerd verhuurd, en ik stel mij zo voor dat het een afspraak is van een kartel interieurontwerpers voor expat-woningen. “Iets leuks nog op de muur.” “Ja, maar niet zo’n Ikea poster. Ik weet wel dat het goedkoop moet zijn, maar ik wil er wel mijn signatuur in kwijt. Bovendien, straks denken ze allemaal nog dat ze in Zweden zijn.” “Ja, ja. Wat het nodig heeft is een beetje couleur locale.” En dus wordt er een schilderij in de kringloopwinkel gezocht, zelfs al is dit een schilderij dat is ingeleverd door de familie van een oude dame met een passie, maar zonder talent voor schilderen. Dat de familie dit schilderij maar naar de kringloop heeft gebracht omdat ze op marktplaats nooit iets zouden opleveren en ze binnen de familie dolblij zijn dat ze die dingen eindelijk van hun muren kunnen halen doet niet ter zake. En dus hangt er bij iedere expat een scheve geit, een grote cactus of een oude zeeman met een zuidwester aan de muur. Mijn date was in de wolken met het schilderij en was zelfs zo ver gegaan dat hij had uitgezocht wie het was. Het bleek een vuurtorenwachter uit Den Helder, waar nog een tamelijk interessant verhaal over bestond, dat helaas voor u niet interessant genoeg is om het na te vertellen. Na het gesprek over de zeeman schuifelde ik nog twintig minuten lang onrustig door de kamer, en dus om hem heen (het was een kleine kamer), totdat we eindelijk konden eten ik kon doen alsof ik normaal was. De rest van de date was daarom ook erg leuk, maar inmiddels weet ik eigenlijk vooral nog dat we het over dat schilderij hebben gehad, wat mij doet vermoedden dat ik er iets meer tijd aan heb besteed dan strikt noodzakelijk. Gelukkig heb ik mij er nooit voor hoeven te verontschuldigen, want het contact verwaterde niet snel daarna ondanks pogingen van mijn kant nog af en toe iets van mij te laten horen. Dat die pogingen wellicht als net zo verkrampt beschouwd kunnen worden is gelukkig iets waar alleen ik getuige van ben geweest, omdat ik de enige was die het merkte als ik na het sturen van een appje iedere twintig seconden op mijn telefoon keek om te zien dat er vrijwel niemand in de wereld uit zichzelf met mij contact opneemt. En soms dus ook niet als ik het initiatief neem.