Ondoenlijk

Winnie's website

Tag: Date

Schierfurie

Ik ben de hele dag al net niet woedend. Ik heb stekels in mijn lijf die er bij het minste of geringste uit zullen springen om je dood te steken zoals je de Prince of Persia regelmatig hebt zien sterven. Ik ben alleen thuis, maar ik ben vandaag desondanks al woedend geweest op: de fietsendrager van mijn buren; het luik van de waterput waar ik mijn stand moest opmeten; de kat die naar buiten wilde en toen weer naar binnen, oh nee toch maar naar buiten, mag ik weer naar binnen?; de huissleutel; mijn bh die te klein is om huissleutels adequaat vast te houden bij gebrek aan zakken; mijn joggingbroek zonder zakken; de EU; iemand die aandacht vroeg voor slavernij toen iemand anders iets schreef over haar bezoek aan Auschwitz; mijn eigen schrijfstijl; mijn trui; mensen die mijn gevel herstellen en geluid produceren dat bij hun werk hoort; mijn oren die gevoelig zijn voor geluiden; een man met wie ik een date had die te laat kwam en naar zwerver rook, en binnen twee minuten vertelde over hoe je een zeil moet maken dat je over een sloep heen kunt trekken, en nu niet ophoudt met contact te zoeken ook al was ik overduidelijk niet geïnteresseerd en heb ik zelfs een zieke vriendin verzonnen om de date ten einde te kunnen brengen, en meest recentelijk op mijn vingers omdat ze geen barré akkoorden kunnen terwijl ik liedjes wil spelen waarin barré akkoorden zitten.
Mijn zus zegt dat het komt omdat het vanavond een supermaan is en dat je dan extra veel gevoelens hebt, en dat zou zo kunnen zijn als ik geloofde in onzin, maar dat doe ik jammer genoeg niet dus ik kan de maan niet de schuld geven van mijn schierfurie of stekelrust of bijnagressie. Als ik niet zo geschierriteerd was zou ik aardiger zijn over wat mijn zus gelooft, maar dat is momenteel helaas geen optie.
Ik zou mezelf in de ogen moeten kijken en daarin dan moeten zien wat het echte antwoord is, ware het niet dat ik vermoed dat ik dan de spiegel kapot zou slaan omdat mijn spiegelbeeld me niet aanstaat en de spiegel trouwens ook niet.

Nou ja, er zit niets anders op dan deze dag uit te zingen met jeuk op mijn ergernis. Om mezelf wat kalmer te maken heb ik al een boze brief geschreven aan de EU commissaris voor gezondheid en heb ik dingen gezegd over slavernij en Auschwitz, wat tegen alle verwachtingen in wonderwel goed uitpakte en leidde tot een verzoenmoment.
Toch zou ik hopen dat er ergens een soort contact-me-niet register bestond waar je je kunt aanmelden op een dag als deze, niet voor jezelf, maar om anderen tegen je in bescherming te nemen. Het zou vandaag handig zijn als e-mails die ik stuur niet aankomen, dat ik niet op social media kan; dat ik niemand kan bereiken en dat ik in het geheel niet bereikbaar ben voor wie mij wil bereiken, want ik moet er niet aan denken wat er gaat gebeuren als bij mij vandaag de telefoon gaat of de deurbel klinkt. Bij voorbaat excuses.

Zin in een leuke date?

Bij wijze van uitzondering vond ik de man best leuk. Dat komt niet vaak voor op een eerste date bij mij, maar in dit geval bleken we een leuke klik te hebben, al was het maar omdat het woord ‘klik’ niet gebruikt werd. De date, die inmiddels enige tijd geleden plaatsvond, bestond voornamelijk uit de man en mijzelf in een kroeg met een spel zeeslag, waarbij we op steeds dramatischer wijze demonstreerden hoe het schip dat de ander had geraakt zonk. Zelf had ik gedacht dat de date een uurtje zou duren en dat ik dan lekker naar huis zou gaan, want daar had ik stiekem ook best zin in. Daar kwam echter niets van in. Het was zo gezellig dat we de date rond een uur of vier in de ochtend beëindigden in een cocktailbar, waar ik een cocktail met een interessante titel bestelde, die helaas niet te onthouden is en daarom dat u er nu verstoken van moet blijven. Staat u mij toe in ieder geval met u te delen dat het betreffende drankje werd geserveerd in een plastic speelgoedautootje waar een Barbie in zat. “I really want to take you home,” aldus mijn Romeo in spe aan het eind van de avond (hij was Canadees, mocht u zich afvragen waar dat Engels ineens vandaan kwam). Toevallig wist ik dat hij zeven Spanjaarden te logeren had, dus daar kwam niets van in. Stel je voor, nergens ruimte dus ergens een plekje op de grond zoeken en dan om zeven uur ‘s ochtends wakker worden met verkrampte spieren, terwijl een aanzienlijke groep donkerharige vreemdelingen je vanaf de bank aankijken terwijl ze hun baguetta di quesa aan het verorberen zijn. Ik dacht het ook niet. We namen na de cocktailbar dus afscheid en niet veel later daarna spraken we bij hem thuis af, omdat hij voor mij ging koken. Het lastige aan het bezoeken van andermans huis is de juiste gedragscode ontdekken. Helemaal als de manier waarop je je tot elkaar verhoudt nog niet helemaal duidelijk is. De juiste code voor ‘love interest’ lijkt alleen bekend te zijn bij vamps uit James Bond films, en dat is vaak omdat ze een geheime agenda hebben en dus helemaal geen echte ‘love interest’ zijn. Hoe dan ook, het is lastig. Met name ikzelf ben hier buitengewoon slecht in, te meer omdat ik mij bewust ben van mijn onkunde en in een poging dit goed te maken overcompenseer door ieder detail van de kamer op te merken. Zo viel het mij direct op dat hij een betrekkelijk lelijk schilderij van een oude visser boven zijn eettafel had hangen. Ik ben vaker in woningen van expats geweest en het lijkt een trend te zijn. Vaak worden dit soort woningen gemeubileerd verhuurd, en ik stel mij zo voor dat het een afspraak is van een kartel interieurontwerpers voor expat-woningen. “Iets leuks nog op de muur.” “Ja, maar niet zo’n Ikea poster. Ik weet wel dat het goedkoop moet zijn, maar ik wil er wel mijn signatuur in kwijt. Bovendien, straks denken ze allemaal nog dat ze in Zweden zijn.” “Ja, ja. Wat het nodig heeft is een beetje couleur locale.” En dus wordt er een schilderij in de kringloopwinkel gezocht, zelfs al is dit een schilderij dat is ingeleverd door de familie van een oude dame met een passie, maar zonder talent voor schilderen. Dat de familie dit schilderij maar naar de kringloop heeft gebracht omdat ze op marktplaats nooit iets zouden opleveren en ze binnen de familie dolblij zijn dat ze die dingen eindelijk van hun muren kunnen halen doet niet ter zake. En dus hangt er bij iedere expat een scheve geit, een grote cactus of een oude zeeman met een zuidwester aan de muur. Mijn date was in de wolken met het schilderij en was zelfs zo ver gegaan dat hij had uitgezocht wie het was. Het bleek een vuurtorenwachter uit Den Helder, waar nog een tamelijk interessant verhaal over bestond, dat helaas voor u niet interessant genoeg is om het na te vertellen. Na het gesprek over de zeeman schuifelde ik nog twintig minuten lang onrustig door de kamer, en dus om hem heen (het was een kleine kamer), totdat we eindelijk konden eten ik kon doen alsof ik normaal was. De rest van de date was daarom ook erg leuk, maar inmiddels weet ik eigenlijk vooral nog dat we het over dat schilderij hebben gehad, wat mij doet vermoedden dat ik er iets meer tijd aan heb besteed dan strikt noodzakelijk. Gelukkig heb ik mij er nooit voor hoeven te verontschuldigen, want het contact verwaterde niet snel daarna ondanks pogingen van mijn kant nog af en toe iets van mij te laten horen. Dat die pogingen wellicht als net zo verkrampt beschouwd kunnen worden is gelukkig iets waar alleen ik getuige van ben geweest, omdat ik de enige was die het merkte als ik na het sturen van een appje iedere twintig seconden op mijn telefoon keek om te zien dat er vrijwel niemand in de wereld uit zichzelf met mij contact opneemt. En soms dus ook niet als ik het initiatief neem.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑