Ondoenlijk

Winnie's website

Tag: depressie

Boompje kijken

Vandaag heb ik de hele dag naar een boom gekeken. Het waaide dus er was verrassend veel te zien. Plus dat ik mentaal in de knoop zit, dus als ik melodramatisch uit het raam kan staren is het al snel goed. De boom was groen, want het is lente en zo gaan die dingen, en ik probeerde erachter te komen wat voor boom het was. Ik zag niets dat linkte met mijn zeer beperkte kennis over de lokale flora, waardoor mijn volgende missie was de vorm van de blaadjes te herkennen met het idee dat ik daaruit wellicht iets zou kunnen afleiden. Dat lukte niet, want de boom stond te ver weg. Bovendien heb ik ook wel eens buitengewoon goed kunnen kijken naar de blaadjes van een boom en dan zeiden ze me ook niets. Een keer op vakantie met een vriendin in MacedoniĆ«, waar we met de nieuwsgierigheid van twee vierjarigen foto’s maakten van alle planten die in de berm groeiden op weg van het hotel naar het meer van Ohrid. Onderwijl riepen we dan vrij willekeurige botanische termen als ‘hibiscus’, ‘gras’ en ‘lichtgroen’, en praatten we over hoe we al die planten op de foto zouden gaan duiden als we thuis waren. En een app zouden maken waarin je zo’n foto automatisch zou kunnen laten herkennen. Terwijl we allebei wisten dat we dat niet zouden gaan doen en geen idee hadden van het feit dat precies die app die wij wilden maken allang bestond.
Kortom, ik bleef op dezelfde afstand van de boom, want ik maak me inmiddels geen enkele illusie meer over mijn capaciteiten een plant te kunnen herkennen met naam en toenaam. Nou ja, ik lieg. Een moment kwam ik dichterbij de boom; ik moest mijn vuilnisbak aan de straat zetten. Ja, want ik ben dan misschien mentaal niet helemaal lekker, maar produceer nog steeds een enorme hoeveelheid rotzooi (wanneer komen vleesvervangers eens in een verpakking die niet van plastic is?) en ik ga toch mooi niet nog twee weken in mijn eigen troep zitten stinken. Mijn persoonlijkheid alleen stinkt al erg genoeg momenteel, dank je. Omdat het waaide stond mijn vuilnisbak in de schuur, wat enigszins ironisch is, aangezien het grootste deel van de inhoud van mijn schuur in de vuilnisbak zou moeten zitten, maar dat is een ander verhaal (als iemand nog een vouwfiets wil weet je me te vinden). Terwijl ik de vuilnisbak over de drempel van de schuur tilde kieperde hij voorover en viel op de grond. De boom stond er vlak naast en een kort moment voelde ik de boom op mij neerkijken alsof hij wilde zeggen: ha! mevrouwtje. Nu is het mijn beurt jou eens te bekijken. Wat voor soort ben jij eigenlijk? Even in mijn fauna app kijken. Depressief met het motorisch vermogen van een deurbel? Ja, als ik het niet dacht. Daar past dat gehannes met die bak ook precies in, dat profiel. Grappig toch, hoe dat werkt, zo’n app.
Terwijl ik vermoedde dat de boom mij analyseerde zag ook de buurman mijn onhandige actie. Waar je nog wel schijt kunt hebben aan de mening van een boom moet je bij mensen toch altijd nog even reageren. In de vorm van ‘haha, ja, ik weet dat dit superkneuzig gaat, haha, domme ik, haha.’
Ik weet niet of je wel eens hebt geprobeerd ongemakkelijk te lachen als je in een kutbui bent, maar dat is dus niet te doen. Ik vermoed dat ik er in het beste geval uitzag als een in-de-winterslaap-verstoorde grizzly beer, en in het slechtste geval als een geobstipeerde baby met een kunstgebit. Ik besloot dat er geen redden meer aan was, zette mijn bak aan de straat en spurtte terug naar binnen, waar ik me nestelde op de bank en naar de boom staarde totdat hij en ik er moe van werden en ik bovendien mijn huis uit moest naar therapie. Ja, ok, dus het was niet de hele dag. Het was maar een uurtje en ik word nou eenmaal moeilijk wakker en ‘s ochtends ben ik altijd in een kutbui en dan moet ik ook nog nadenken over wat ik bij therapie wil zeggen en dat weet ik nooit dus dan vermijd ik het door dingen te gaan bedenken over een boom en die op te schrijven en dan te doen alsof het echt gebeurd is. Punt is: het is dus maar goed dat ik therapie heb.

Waarom je niet naar TED-talks moet luisteren

Iedereen kent ze wel, de TED-talks. Ze zijn mateloos populair, als een soort licht gewicht inspiratie waar je naar op zoek gaat als je met een milde depressie of zware PMS denkt dat het nooit meer goed komt en iemand wil horen zeggen dat alles zich nog ten goede kan keren, maar ja, dat zou jezelf ook zeggen als je gevraagd werd een positief praatje te geven op een podium. Als je eenmaal aan het kijken bent kun je niet meer ophouden; je klikt van het ene filmpje naar het andere, en zo zie je een man die een geit meeneemt naar zijn praatje, gewoon om iets ludieks te doen (aldus hijzelf, losse, ludieke gozer die hij is) of een vrouw die gescheiden is en gewoon even wilde zeggen dat er na een scheiding ook nog een leven is, of in haar geval ook na drie scheidingen. Het doel van de TED-talks blijft echter te allen tijde volstrekt onduidelijk. Ik vermoed dat dit met opzet is, zodat je als kijker gedwongen bent alle filmpjes te kijken op zoek naar een aanwijzing. Als je goed kijkt valt het op dat de spreker zelf ook niet echt een idee heeft van wat ze komen doen. Ze hebben het eigenlijk de hele tijd over zichzelf, alsof ze een gesproken dating profiel aan het maken zijn. Het is zelfs zo persoonlijk dat je serieuze vragen kunt stellen bij de algemene toepasbaarheid van de inhoud van hun sprekerij. Als ze het niet over zichzelf hebben, dan gaat het wel over het ‘product’ dat ze bedacht hebben, of dat nu een denkwijze of een fysiek product is. De ondertitel van TED-talks is ‘inspiration’ en dan nog iets, maar het woord ‘inspiratie’ valt opvallend weinig. Veel vaker hoor je ‘capitalise’ of ‘economy’ of ‘profit’, zelfs als het gaat over ‘profit in life experience’ zoals de man met de geit. Lekker concreet dus. Naast een BOD (Bewust Onduidelijk Doel) vallen de TED-talks uiteen in vage algemeenheden (VA’s) als ‘jezelf liefhebben’ (oh ja, goed dat je het zegt joh, was het bijna vergeten. Ik ga het gelijk even doen.) of ‘gaan voor ervaringen met meer intrinsieke waarde dan wat je anders op hetzelfde moment had gedaan’ (de man met de geit). Na het zien van het filmpje met de man met de geit kreeg ik gelijk zin om de tijd even terug te draaien en mij in te denken wat ik als andere ervaring had kunnen doen met meer intrinsieke waarde dan het bekijken van dat filmpje. Het beste idee dat ik had was de TED-talk website hacken om dat filmpje te verwijderen. Misschien had de beste man dan toch gelijk. Nou ja. Dit alles gezegd hebbende is er nog het derde punt: TED-talks en TED-sprekers schrijven je altijd voor dat je iets moet gaan doen wat je niet al doet. De suggestie van de mevrouw met de drie scheidingen was dat je bijvoorbeeld met jezelf zou kunnen trouwen, dat had zij immers gedaan zodat ze lekker nog een keer kon trouwen. Bovendien had ze nu eindelijk eens een goed huwelijk. Het leek mij vooral dat ze in de war was, waardoor ik nu met smart wacht op het moment dat ze ruzie met zichzelf krijgt, zoals verwarde mensen weleens lijken te hebben, en van zichzelf gaat scheiden.
TED-talks zijn voor de hersenen wat gephotoshopte foto’s in tijdschriften zijn voor het lichaam. Een onbereikbaar ideaal. Nu wisten we dat allemaal al, maar wat nog erger is, is dat je tegenwoordig continu moet lezen dat je je toch echt wel even goed moet realiseren hoe alles wordt gephotoshopt, maar dat je er desondanks ook zo uit moet zien, dat je billen getraind moeten worden, dat je net zo lang avocado’s moet eten tot je erbij neervalt, je je een flauwte moet eten aan quinoa en dat je haar wassen niet goed voor je is, of jawel dat eerste was een grap, nee toch niet ik meende het echt, je moet echt niet nooit je haar wassen, liever gewoon niet. Dat heet namelijk geen inspiratie, dat heet aanstormende zenuwinzinking. TED-talks, met hun BOD’s en hun VA’s en hun eindeloos verhalende verhalen over hun eigen falen en hoe het hen sterker heeft gemaakt doen precies hetzelfde voor je hersenen. Als je net even dacht gelukkig te zijn, ga dan lekker TED-talks kijken, dan weet je weer precies wat je allemaal nog niet doet in je leven dat je wel zou moeten doen. Neem een geit, of trouw met jezelf. Of pleur gewoon je laptop het raam uit. Doe hoe dan ook wat voor jou de meeste intrinsieke waarde heeft. Je moet tenslotte kapitaliseren op je levenservaring voordat het te laat is. Anders ben je echt een loser.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑