Je kent ze wel. Iedere enigszins degelijke camping heeft er een paar. Ze dragen allemaal hetzelfde, vrolijke gekleurde shirt, zien er strak uit met een heerlijk zongekust huidje. De leden van het animatieteam. Ik had ze ook op de camping waar ik op vakantie was en ik blijf het een apart verschijnsel vinden. Een groep mensen die elke dag ongeveer hetzelfde doet, met dezelfde hysterisch opgewekte energie en brede glimlach op hun smoel. Vrijwillig twee maanden lang je onderwerpen aan de dynamiek van een groep totaal onbekenden en je laten meesleuren door hordes gillende kinderen die allemaal denken dat je morgen nog weet hoe ze heten. En ‘s avonds stappen. Verschrikkelijk.
Als je de volgende keer op zo’n camping bent waar ze aan entertainment doen zul je zien dat de groep altijd bestaat uit een aantal types die nog meer stereo zijn dan tante Sidonia:
De leider van de groep, met al zijn charisma en zelfvertrouwen, waar hij zich net iets te veel bewust van is. Op het eerste gezicht denk je dat hij spot met zichzelf en zijn afgetrainde lichaam, maar nader onderzoek zal je laten zien dat het helemaal geen zelfspot is, maar dat hij zichzelf eigenlijk toch gewoon best wel fantastisch vindt. En dat jij daar vervolgens om moet lachen neemt hij dan maar op de koop toe.
Dan is er het meisje dat daar de hele dag achteraan loopt, omdat ze hem eigenlijk wel heel erg leuk vindt. (Ok, laten we er niet omheen draaien: ze is stapelverliefd op hem. Of ze geilt op macht, dat kan natuurlijk ook altijd nog met vrouwen.)
Verder heb je daar de quasi-nonchalante, broeierig sexy surfer, die toezicht houdt bij het zwembad. Dat wil zoveel zeggen als dat hij daar rondloopt met een ernstig reflecterende zonnebril (zo een waar de spiegel van Sneeuwwitje jaloers op zou zijn), zodat hij ongezien alle meisjes kan ‘uitchecken’ zonder dat zij weten waar hij heen kijkt. En zodat hij, innerlijk tevreden glimlachend, kan zien hoe zij hem gapend nastaren als hij weer eens een duik heeft genomen in het zwembad en zijn mannenboblijn nog eens zwoel achterover zwiept alsof hij in een cola light reclame zit.
Wie er ook altijd is: het meisje waar je van denkt dat ze nog niet eens haar bestek op kan tillen zo klein is ze, totdat je haar ochtendgymnastiek ziet geven. Onbedaarlijk energiek en ze heeft een hekel aan iedereen die geen Frans spreekt, want dan kan ze niet lekker doorwerken en ze vindt eigenlijk ook dat je maar de moeite moet nemen om de taal te leren als je ergens naartoe op vakantie gaat. Oh, en ze haat de ouders van dikke kinderen. Om te laten zien dat ze een goed lijf heeft weigert ze het animatieshirt te dragen zoals het bedoeld is, maar rolt het omhoog, zodat je haar aangenaam strakke buikje kunt zien.
En dan zijn er nog wat wormvormige aanhangsels, die er ook bij horen: de twee meisjes die de hele dag de kleine kinderen onder de hoede nemen (ik buig diep voor ze, ik krijg al jeuk als ik er aan denk), en de onzekere jongeman die ook toezicht houdt bij het zwembad, maar altijd het onderspit delft tegenover de leider en de surfer, en die je om die reden dus nooit zonder t-shirt ziet. Hij is eigenlijk het leukst van allemaal, omdat hij zo normaal doet, maar dat merk je niet, omdat je na een week in campingland bent gaan geloven dat iedereen de hele tijd zijn shirt uit moet trekken om erbij te horen en dat je anders een sukkel bent.
Zo ziet zo’n team er ongeveer uit. Overdag doen ze spelletjes bij het zwembad en ‘s avonds doen ze elke keer opnieuw dezelfde infantiele dansjes met een enthousiasme alsof ze het voor de eerste keer doen. Maar nu komt het: dat kan natuurlijk niet. Het is onmogelijk om dat vol te houden. Om iedere dag zo ontzettend blij te zijn. Ik denk dus dat het acteurs zijn. En dat ze precies hebben afgesproken wie welke rol speelt in het team, zodat je een goeie mix hebt van verschillende types. En vooral dit: dat ze hebben leren communiceren onder hun glimlachen door, op een manier die alleen zij zien en verstaan.
Terwijl jij dus naar ze kijkt en de verlegen jongen naast de surfer boy ziet dansen op een zomerhit van vorig jaar hebben zij het over hoe het gisteravond ging met dat ene meisje tijdens het schuimfeest.
Ongeveer zo:
Stap links voor, stap naar achteren.
Verlegen jongen: Zeg, ben jij gisteren nou met die chick met die blauwe ogen gegaan?
Twee keer je arm rechts naar voren zwaaien
Surfer: Welke bedoel je? Die blonde?
Twee keer je arm links naar voren zwaaien
Verlegen jongen: Nee, die met dat bruine haar.
Beide armen twee keer naar voren zwaaien
Surfer: Vergeet je niet te lachen?
Klap voor, klap achter
Verlegen jongen: Lul er nou niet omheen gast. Ja of nee?
Klap voor, klap boven je hoofd
Surfer: Nee. Ik probeerde het wel, maar ze wilde niet.
Klap voor, klap onder je rechterbeen
Verlegen jongen: Wilde ze niet? Goed voor je.
Draai een rondje
Surfer: Houd je kop. Jij mag toch niks proberen, want jij moet doen alsof je te bang bent om tegen haar te praten.
Zwaai met je armen
Verlegen jongen: Vergeet je niet te lachen?
Roep de naam van de camping. Yeah!

Nou ja, zoiets stel ik me erbij voor. En dat de verlegen jongen dus twee maanden droog staat terwijl hij in werkelijkheid, als acteur, een soort god is in Frankrijk, maar dat weten wij niet, want wij zien nou eenmaal niet zoveel Franse films en voorstellingen. Hij spreekt stiekem ook vloeiend Engels, maar moet hier de hele tijd doen alsof hij geen barst verstaat van wat je zegt, en een beetje gebroken Engels terug praten; ongeveer zoals wij Frans spreken. Ik wil daarom iedereen die nog op vakantie gaat vragen of hij of zij die verlegen jongen het wat lastiger wil maken. Gewoon heel erg gaan flirten met hem en heel goed Engels spreken, om te kijken of je hem uit zijn rol krijgt. En nee, dat is niet zielig. Bedenk bij alles wat je doet maar gewoon dat dit eigenlijk de Johnny Depp is van Frankrijk, om jezelf eraan te herinneren tegen wie je het hebt. En als dat allemaal mislukt, nou ja, dan moet je maar gewoon zoenen met die surfer. Want eigenlijk doet hij het hartstikke goed, zeker als je bedenkt dat het maar een stagiair is in het eerste jaar van de toneelschool.