Ondoenlijk

Winnie's website

Tag: Grappig

Superhoogbeangstnervragielwardenooknogspastisch

Deze blog heeft de bijsmaak gekregen nog wel eens grappig te zijn en dat wil ik graag zou houden. Jammer genoeg is het met de leukheid in mijn leven al een tijdje ver beneden het laagste punt waarvan ik dacht dat ik er nooit zou komen. Maar godverdomme dit gaat een grappig stukje worden, want mijn oude buurvrouw rekent erop dat ik grappig ben en mijn moeder leest dit en er zitten collega’s op mijn Facebook die dit zomaar zouden kunnen lezen en ik ben trouwens sowieso de luchtigheid zelve godverdegodverdefuckfuckkut.

Ik weet niet hoe het zover is gekomen, maar wel dat ik sinds begin dit jaar meer dan ooit me als een idioot aan het voelen en gedragen ben en me daarna kapot schaam, zelfs als ik eraan terugdenk. Om een beeld te schetsen van wat ik bedoel, hier een paar voorbeelden: begin dit jaar zei iemand tegen me dat ze verliefd op me was. Het was erg aardig en ze nam een geurkaars voor me mee, alleen ik val niet op vrouwen en ik was dus ook niet verliefd op haar. Maar in plaats van dat ik haar kon troosten, moest ik zelf keihard huilen en ik wist niet waarom en toen werd zij boos omdat zij, volkomen terecht, vond dat de verkeerde persoon aan het huilen was. Toen huilden we allebei heel hard en daarna durfde ik niet meer zo goed tegen haar te praten, omdat ik nog steeds niet weet waarom ik zo vreselijk onbedaarlijk moest huilen.
In dit voorjaar datete ik korte tijd een man die gelukkig superlief was, want anders had hij er vast iets over gezegd toen we een keer wakker werden en hij naar de wc moest en ik toen in een vlaag van onverklaarbare angst en totale verwarring daarover met hem mee ging en me toen tegelijkertijd zo schaamde dat ik, in plaats van het gewoon te zeggen en er misschien samen om te lachen, hem niet aan kon kijken en dus maar een wimper uit mijn oog begon te peuteren terwijl hij zijn ding deed. Of over het feit dat ik hem veel vaker een berichtje stuurde dan hij mij, terwijl ik gewoon een leven heb en normaal gesproken een signaal om even rustig aan te doen echt wel weet te ontvangen, maar blijkbaar niet als ik heel graag een herkansing wil om te bewijzen (nog het meest aan mezelf) dat ik wel normaal ben. Je begrijpt dat het niets is geworden. Jammer, want we pasten volgens mij goed bij elkaar en in mijn normale doen ben ik best leuk, maar dat weet hij dus niet. En ik had dat nog wel willen uitleggen, maar stel jezelf even voor als ontvanger van deze voicemail: ‘Hoi, ik wilde alleen maar even zeggen dat ik normaal gesproken dus niet met mensen mee de wc in loop en andere ongemakkelijke situaties veroorzaak. Zullen we het nog een keer proberen? Bel me als je dit hoort.’ Ja, joe.
In de zomer dacht ik dat het een goed idee was nog een keer met iemand te daten. Dat was natuurlijk een illusie, maar ik was nog jong. In het kader van discretie ga ik hier niet al te ver over uitweiden, maar die man had ten eerste waarschijnlijk een vriendin thuis, en ik kreeg het maar niet voor elkaar hem daarmee te confronteren zodat ik er een eind aan kon maken, omdat ik mezelf er niet toe kon aanzetten, en ten tweede; de seks leek meer op verkrachting dan op seks en het was buitengewoon onplezierig, maar ik daarover kon ik natuurlijk weer niets zeggen dus het enige wat ik kon doen was wierook branden om zijn aura uit mijn huis te jagen. Ik heb er nog even aan gedacht misschien met zo’n klankschaal door mijn huis te chanten, maar eigenlijk weet ik niet wat het effect daarvan is, en met mijn geluk zul je net zien dat ik Lucifer sommeer en dan mag kiezen: of een voortand zoals een narwal, of voortaan met twee grote hoorns van een ram door het leven of mijn ziel verkopen. Hoewel ik me dan ook wel kan voorstellen dat ik optie drie kies, en dat hij dan zegt dat hij mijn ziel niet hoeft omdat die te duister is voor de hel.
Ik had gehoopt dat dit grappiger was dan het nu is, maar dat is het niet. Godverkut.

Oké, sorry, ik zal ergens anders beginnen:
Ondanks dat ik me na een tijdje iets beter begon te voelen op het gebied van onverklaarbare nervositeit kon ik me niet goed over mijn angst voor nog meer angst en mijn gevoel van totale vernedering heenzetten. Van de weeromstuit ben ik naar de huisarts gegaan die na 2 minuten zei dat ik hoogbegaafd en niet goed bij mijn hoofd ben. Of althans, dat het hem een goed idee leek als ik even met de POH-psycholoog ging praten. Persoonlijk vermoed ik dat de bezoekjes aan de huisarts en de psycholoog mijn humor geen goed hebben gedaan. Zelfspot en sarcasme, waar ik in ieder geval nog enige verlichting uit haal, zijn daar totaal niet op hun plaats. Dus als de psycholoog mij vraagt of ik sport zeg ik gewoon ‘ja’, in plaats van ‘ik ren weg voor mijn problemen’ en ‘gisteren heb ik zoveel gehuild dat ik spierpijn in mijn traanbuisjes heb’ en als ze vraagt of ik nog ergens plezier uit haal zeg ik iets oprechts als ‘uit zingen en werk en leuke mensen om me heen’, in plaats van iets lekker zwartgalligs als ‘de eerste 30 seconden van mijn dag voordat angst en depressie over mijn angst hun intrede doen.’
Daarnaast ben ik inmiddels mijn excuses steeds aan het aanbieden aan mensen, omdat ik teveel van dit soort echte informatie deel en die mensen daar natuurlijk ook niet op zitten te wachten. En als ik dan mijn excuses aanbied doe ik dat op zo’n manier dat ik daarbij ook weer teveel informatie deel. Het is allemaal een grote humorloze bende en daarom kan ik dus ook de hele tijd geen nieuwe dingen schrijven. Zie je, dit is ook niet grappig en vol met informatie die je helemaal niet lezen wil over zo’n luchtig, grappig, levenslustig persoon als ik.

Tot overmaat van ramp moet ik ook nog op vakantie naar Thailand. Een reis die ik heb geboekt eind september, in een opleving van mijn oude ik. Ondertussen heb ik al zes keer geprobeerd om eraf te komen, maar dat kan helaas niet, dus ik ga gewoon, want wat er ook met mij aan de hand kan zijn; hoogbegaafd of irrationeel nerveus en fragiel of verward en spastisch in sociale situaties of alles tegelijk of niets van dat alles, ik ga toch echt geen 550 euro aan een ticket uitgeven en er geen gebruik van maken. En ik zal je een ding zeggen: als ik terugkom ben ik gewoon leuk en gezellig en normaal en verpletterend aantrekkelijk en onweerstaanbaar grappig en lief en sexy en zorgzaam en meelevend met de juiste mensen en streng als het nodig is, en eventueel zelfs met grote hoorns van een ram of de tand van een narwal. En dan ga ik een stukje schrijven dat zo grappig is dat je godtyfusteringkuthoeren gewoon van je stoel valt van het lachen.

Lachen

“Vroeger viel er bij jou nog wel eens wat te lachen,” zei mijn zwager, waarmee hij doelde op dat ik vroeger meer op deze blog schreef en minder voor websites waar feministische kwesties uitgebreid worden besproken. Zelf had ik ook een beetje het idee dat ik begon te veranderen in een frigide pad met haakneus en puntmuts (de bezem sneuvelde vorige week, toen ik in een vlaag van premenstruele woede de stok van onder de trap vandaan rukte toen het ding uit zichzelf niet bleek te willen bewegen. Nou ja.) Kom, dacht ik daarom, ik ga weer eens wat grappigs schrijven. Donald Trump keek me van onder zijn oranje toupet kwaad aan: “iets grappigs? We hebben geen tijd voor grappen. Er moet een muur gebouwd worden.” Zijn vaderlandslievende kraaloogjes leken met de minuut roder te worden en ik verwachtte ieder moment zijn slagtanden te zien groeien en zijn benen te zien krimpen tot hij het bos in zou stuiven als een echt wild zwijn. We keken elkaar een tijdje wezenloos aan, totdat ik moest concluderen dat er van mijn gedroomde metamorfose niets terecht kwam. Volgende keer beter. Achter ons hoorde we voetstappen. Ik keek om. Oh nee, Erd. “Erdi,” zei ik, “ik heb hier echt geen tijd voor. Ik probeer iets grappigs te schrijven.” “Iets grappigs?” antwoordde Erdogan, “Dat moet je niet aan mij vragen. Er valt volgens mij niets te lachen. Ik heb het aan de stok met een stelletje Koerden en er is een progressieve sukkel die mijn gezag probeert te ondermijnen. Ik vind alles best, zo lang je maar geen grappen over mij maakt.” Zijn dunne bovenlip trilde van woede terwijl hij mij dreigend in de ogen keek. Ik wilde een paar goede grappen maken over hoe we geen last van hem hadden gehad als zijn vader hem gewoon bij Fenerbahçe had laten spelen. Dan was hij een matige voetballer geweest en geen politicus. Je kunt niet altijd alles hebben, vrees ik.  “Weet jij trouwens wanneer ik bij de EU mag?” vroeg Erdi mij verbazingwekkend beleefd. “Geen idee,” mompelde ik, en liep snel de andere kant op. Donald Trump schreeuwde ondertussen iets over landsbelang en over dat hij binnenkort Mr. Brexit genoemd zou worden. Ik keek snel op Twitter. Ja, daar stond het ook: They will soon be calling me MR. BREXIT! Moedeloos zette ik mijn telefoon uit. Hoe kun je nou grappen maken als de beste dingen om grappen over te maken je het gras voor de voeten wegmaaien? Ik dacht aan Mark Rutte, die geen tijd voor en geen plek had op deze ad hoc bijeenkomst van wereldpolitici. Hij had het te druk met de aftrap van de campagne. “Ja,” vertrouwde hij mij toe, “de strategie is overal spijt van te hebben. Ik heb bijvoorbeeld spijt van de Grieken, spijt van de hypotheekrente aftrek en van alle andere verkiezingsbeloften die ik heb gebroken. Maar gelukkig heeft de PvdA daar ook spijt van, dus we beginnen quitte.” Ik vroeg me af wat voor campagne Diederik Samsom dit jaar zou gaan voeren. De laatste keer dat ik zijn hoofd op een verkiezingsposter zag stond daaronder “Mijn oplossing voor de crisis? Een sterke economie.” Ooh, een sterke economie. Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht. Het zijn dit soort momenten dat ik blij ben met mensen zoals Diederik. Die je in een zin duidelijk kunnen maken hoe simpel de oplossing voor een complex probleem eigenlijk is, en daarmee tegelijkertijd duidelijk maken hoezeer ze de kiezer minachten. Als we daar tenslotte zelf niet op hadden kunnen komen… Nou ja, dat was vier jaar geleden. Nu hebben we vast andere verkiezingsposters. Ik vraag me af of op de poster van Wilders staat:  Mijn oplossing voor afnemend wederzijds respect? De kopvoddentaks.  Ik hoop steeds dat die belasting weer terug in het programma komt, want ondanks alle grappen die daar al over zijn gemaakt heb ik nog een lade vol met aantekeningenboekjes met treffende oneliners. Jammer. Het is nog niet zo ver. Gelukkig noemde Samsom zijn fractie wel een couveusekindje, waarmee in ieder geval duidelijk is dat zijn minachting voor anderen niet alleen strekt tot de kiezer, maar ook tot zijn eigen partijgenoten. Erg grappig is het alleen nog steeds niet. “Zei ik toch,” riep Donald van een afstand, terwijl hij zijn iets te dikke duim wat onhandig in de lucht stak.  Het was allemaal zo treurig dat ik begon te lachen. Ik lachte zo hard dat de tranen over mijn wangen stroomde, terwijl Donnie steeds geïrriteerder leek te worden; zijn mond werd een streep op zijn gezicht en zijn oogjes verdwenen bijna in de holtes van de kassen, waardoor je eigenlijk oogcontact maakte met zijn wallen als je hem probeerde aan te kijken. Maar dat lukte mij helemaal niet. Onder de druk van de humorloosheid bezweken kon ik alleen nog maar lachen om het deerniswekkende beeld van Donald, Erdi, Mark, Geert en Diederik. Ik keek nog maar eens naar de troosteloze duim van Donald. Hij keek me woedend aan: “Dat vindt het volk leuk.” En ik beet op mijn wangen om het niet nog een keer uit te proesten.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑