Als pas afgestudeerde jongeling heb je het zwaar. Ik zie dit overal om mij heen, wanneer getalenteerde, intelligente mensen afstuderen en vervolgens geen baan krijgen. Wat heel vreemd is, want voor een junior positie in welke vorm dan ook, heb je tegenwoordig slechts een minimum van vijf jaar werkervaring nodig, uitstekende beheersing van het Maleis en een breed netwerk in de wereld van het circus, met name bij de olifantentrainers. Maar het zou tijdverspilling zijn om daar nog eens over te klagen, terwijl ik de oplossing inmiddels voor handen heb. Er is namelijk een manier om iedere potentiële werkgever te overtuigen van je talent, en dat is door iets unieks te worden. Hier kwam ik achter terwijl ik een van mijn favoriete films uit mijn jeugd zag, die ik overigens nog steeds legendarisch vind: Jurassic Park. Deze film is slechts geslaagd door één man, en ik bedoel niet Steven Spielberg. De naam van deze medewerker is Phil Tippett. Waar wij, naïeve Europeanen Tippett direct in het gevang hadden gestopt voor alle ellende die hij had veroorzaakt heeft hij in de VS zijn handtekening te maken van zijn falen. Mensen zijn gestorven door Tippett, maar des te grager wilde andere filmmakers zich verzekeren van zijn betrokkenheid. Immers: hoe meer doden, hoe beter. En hoe rampzaliger het kan worden, hoe beter. De filmmaker in kwestie hoeft niet meer te doen dan een een lichtje oplaten bij Tippett. Een korte schets geven van wat het verhaal is, en wat ongeveer de bedoeling is. Phil Tippett zorgt er vervolgens voor dat de regisseur alleen de camera’s hoeft te laten draaien, om de ramp die zich voor zijn ogen voltrekt vast te leggen. Je geeft Phil Tippett één taak, waarin hij keer op keer volledig faalt en als producent heb je weer een kaskraker in handen. Wij, simpele zielen, denken nog steeds dat er geacteerd wordt in deze films, maar niets is minder waar. Alles wat we zien is het talent van Tippett om alle cast en crew volledig in de ellende te storten en daar heel veel prijzen mee winnen en geld mee te verdienen. Het enige dat mijn werkloze vrienden hoeven te doen, om een status te krijgen gelijk aan die van Tippett, is zijn voorbeeld te volgen. Dat wil niet zeggen dat zij eveneens de dood van velen op hun geweten moeten krijgen, of zich telkens met naam en toenaam te laten verbinden aan de ene na de andere ramp, maar ze kunnen wel een onmogelijk beroep uitkiezen en steeds zorgen dat ze precies op de plaats en tijd zijn wanneer dat beroep nodig is. Zelfs als het dan misgaat zit je goed: er is immers niemand anders die in staat was geweest de ramp die zich voltrok te voorkomen. Als enige die verstand heeft van het vak kun je achteraf zelfs nog wijzen op alle zaken die jij hebt gedaan om te zorgen dat het niet nog verder uit de hand liep. En voordat je het weet komen ze van heinde en verre naar je toe, om te vragen of je je medewerking wil verlenen aan het een of ander, en krijg je de volledige verantwoordelijkheid over zaken waarvan je rustig kunt doen alsof je er alles van weet, aangezien anderen het al helemaal niet weten. Phil Tippett heeft hier zijn carrière van gemaakt: als een gewiekste slang sluipt hij door alle mazen heen, en bouwt een CV op waar je u tegen zegt. Om een schets te geven van zijn werk: in Jurassic Park was Tippett de toezichthouder van de dinosaurussen. Hij moest ze in toom houden, voeren, zorgen dat er geen gekke dingen gebeurde. En hoewel je dus zou denken dat Tippett zich daarna nooit meer hoefde te vertonen in Hollywood, bleken ze daar iets meer vergevingsgezind. Tippett mocht zijn medewerking verlenen aan Titanic, waar hij de schone taak kreeg van ‘Iceberg Supervisor’. Met andere woorden: hij hoefde niets anders te doen dan tijdens het filmen op de uitkijk te staan om te zorgen dat ze geen ijsbergen tegen kwamen. We weten allemaal hoe dat is afgelopen. In Terminator was hij de ombudsman van Skynet, het programma dat uiteindelijk zijn makers aanviel en ervoor zorgde dat het geen vrolijke film kon worden à la Wall-E, maar dat ze Arnold Schwarzenegger erbij moesten halen om de boel te kunnen sussen. 28 Days Later was een film die zou gaan over het leven van een aantal generaties vlinders, bestudeerd in een laboratorium. Phil Tippett moest de veiligheid van het lab waarborden, waarna er een zeer gevaarlijk virus ontsnapte en ze in plaats van een kneuterige docu een ware thriller maakten over de strijd tegen dat virus. In Psycho was hij de man die het Bates Motel in de gaten moest houden. Het motel waar, zo bleek later, een psychopathische moordenaar bleek te vertoeven die tijdens het toezicht van Tippett rustig doorging met zijn gruwelijkheden. Nog meer? in Die Hard was hij, geloof het of niet, aangesteld als ‘Anti-terror Czar’. Hij moest ervoor zorgen dat de cast en crew niet te maken kreeg met terroristen tijdens het maken van de film. In een film genaamd The Golden Child, over een Boedistisch wonderkind was hij degene die erop moest letten dat er geen demonen in de buurt kwamen (je verzint het zo gek niet, of regisseurs zijn er bang voor), wat natuurlijk wel gebeurde en waardoor Eddy Murphy plots de wereld moest redden van deze kwade geest.
Dit is slechts een greep uit het assortiment. Een overzicht op IMDB laat zien dat Phil Tippett zich al sinds de jaren ’70 bezighoudt met het bewaken van de veiligheid in situaties waar vrijwel niemand ervaring mee heeft, en door zijn falen telkens weer zorgt voor tevreden investeerders en hordes lyrische bioscoopbezoekers.
Alles wat mijn vrienden dus hoeven te doen is zich een baan aanmeten die lijkt op die van Phil en zichzelf daarmee leren verkopen. Vooral belangrijk is dat je de enige bent die ervaring heeft met hetgeen je pretendeert te kunnen, zodat niemand je erop kan aankijken als het mis is gegaan. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik zou het er gewoon eens op wagen. Wat Phil Tippett kan, kan jij ook.