Lucille ziet nog genoeg mogelijkheden voor Lingo. Een zomer editie op de camping bijvoorbeeld, waar we allemaal naar kunnen kijken op het slot van De Wereld Draait Door. Zelf zie ik nog genoeg mogelijkheden voor Lucille.
Ik ben bij Lingo afgehaakt toen de vijf-letterwoorden op waren. Toen was er wat mij betreft niets meer aan, maar dat kan ook komen omdat ik toen tien werd en Lingo gewoon niet zo cool vond als Mario Kart. Niets ten nadele van Lingo natuurlijk; er zijn immers ook genoeg mensen die niet van Mario Kart houden. Ik weet nog dat een paar jaar geleden de minister-president een mening had over Lingo, omdat het, toen vanwege de reorganisatie van de publieke omroep, van de buis dreigde te verdwijnen. Ophef alom: ‘Dit mag niet gebeuren!’ ‘Lingo is deel van ons nationaal erfgoed’ (ik weet niet wie ik hier citeer, maar het is ongetwijfeld gezegd.) En uiteindelijk gebeurde het ook niet, omdat iedereen zich er zo druk over had gemaakt dat de zenderbazen bezweken waren. Zo zie je maar wat een macht het volk heeft, en dat je als je het echt wil toch een verschil kan maken.
Ik prijs me gelukkig dat ik in een land leef waar mensen zich druk maken om of een spelletje wel of niet op televisie is. Waar dat in het acht uur journaal uitgebreid besproken wordt en zelfs een aantal woorden verdient van de hoogste baas van ons land. Wij hebben het zo goed dat onze grote problemen bestaan uit of wij wel of niet meer dan twintig jaar achter elkaar woorden kunnen raden op dezelfde tijd, op dezelfde zender.
Gisteren nog zag ik het einde van een aflevering van Lingo. Lucille leek zo vrolijk, terwijl ze toen ook al geweten moet hebben dat het einde nabij was. De deelnemers deden net alsof er niets aan de hand was, alsof er helemaal geen zwaard van Damocles boven hun hoofd hing en of ze niet misschien wel de laatsten waren die daar konden staan, op wat inmiddels de heilige grond van de Lingo-studio is. Lucille zei desgevraagd tegen kwaliteitskrant De Telegraaf dat het pijn deed dat Lingo zal verdwijnen en dat er door de tegenvallende kijkcijfers op een bepaalde manier het doek valt voor miljoenen mensen. Maar ja, de wereld draait door, zelfs al komt er een eind aan een tijdperk, aldus Lucille.
Direct na Lingo een aflevering van het NOS journaal, dat opent met beelden van Gaza, waar ook een eind van een tijdperk kwam. Een tijdperk van twee uur maar liefst, een eind aan een staakt-het-vuren.  Als ik zeg beelden van Gaza bedoel ik beelden van bommen die vallen. Ik zeg vallen omdat ik niet kon zien waar ze vandaan kwamen, of wie ze afvuurde. Mijn kennis van de Gazastrook is te beperkt om te kunnen zien aan wiens kant er gefilmd werd. Er was niet zo heel veel te zien, behalve een weg en een een kapotte muur in de verte. En bommen dus. Nou ja, ik zag eigenlijk helemaal geen bommen, ik zag vooral een enorme rookwolk en een heleboel stof de lucht in vliegen. En ik zag mensen die, net als Lucille Werner, deden alsof er niets aan de hand was. Alsof het einde helemaal niet nabij was. Alsof er helemaal geen zwaard van Damocles boven hun hoofd hing en of ze niet misschien wel een van de laatsten waren die daar konden staan. Alsof het geen pijn deed dat die vredige tijd maar twee uur had geduurd en dat er door de tegenvallende vrede op een bepaalde manier het doek valt voor miljoenen mensen. Maar ja, de wereld draait door, aldus het NOS journaal.
Ik weet nog dat een paar jaar geleden het nieuws ook al opende met oorlog in de Gaza strook, en dat er sindsdien niet veel veranderd is. Je zou denken dat we na de overwinning op de zenderbazen wel begrepen hadden dat het dus helpt als je je ergens druk over maakt, maar dat lijkt in het geval van Gaza niet op te gaan. Alleen als er een heleboel Nederlanders zijn overleden, dan staan we het hardst te schreeuwen om ‘menswaardigheid’. Maar menswaardigheid telt alleen als ‘ons eigen volk’ in het gedrang komt.
Ik weet ook nog dat Lucille, toen ze een aantal jaar geleden op tv kwam een lans heeft gebroken voor mensen met een handicap. Met Missverkiezingen en awards en meer dan alles nog het doorzetten van het loopje naar de finale van Lingo. Dat loopje was de enige reden dat ik de afgelopen tien jaar wel eens bij Lingo ben blijven hangen. Niet om ‘aapjes te kijken’, maar omdat ik het tof vindt dat ze dat gewoon doet. ‘Je moet een sterke geest hebben om een handicap aan te kunnen’, zegt Lucille, ‘ik wil niet zeggen dat we helden creëren met onze Cappies, maar de kinderen die eerst gepest werden worden nu aangemoedigd op het schoolplein.’ Kijk, zo breng je dus verandering teweeg, en laat je mensen inzien wat menswaardig is.
Lucille, met je sterke geest en je doorzettingsvermogen, buig jij je eens over dat Gaza-conflict en dat gedoe in de Krim. Misschien een badpakken ronde voor Netanyahu, Mashal en Poetin? Je weet er vast wel iets op te verzinnen; als je echt wil kun je immers het verschil maken. Wij hebben het hier goed genoeg om ons eens druk te maken om andere mensen, die het een stuk minder hebben. We kunnen ons soms druk maken over wat er op tv is, maar vaker misschien nog over dat mensen elders mensonwaardig worden behandeld. Niet door beelden van bommen en granaten, maar door er een positieve draai aan te geven. De mensen die er iets goeds voor doen een award te geven, bijvoorbeeld. Nou ja, denk er nog even over na hoe je het wil aanpakken, je weet vast iets goeds te verzinnen met een leuke woordspeling erin. Ik wilde eigenlijk gewoon maar zeggen: ik zie nog genoeg mogelijkheden voor je.