Ondoenlijk

Winnie's website

Tag: politiek

Weesje

De toestand is voorspoedig. De Nederlandse teller stond in de afgelopen twee jaar op 2 (2017) en 7 (2019). In 2018 0, maar, laten we eerlijk zijn, dan tellen we de 26 van dat jaar, van iets zuidelijker niet mee. Denk eens aan al die rapportages waarin, in een zin een reeks landen genoemd wordt die een actieve en substantiële bijdrage leveren. Nederland staat daar dus altijd tussen. Twee en zeven. Zeven en twee. Goede aantallen om te marchanderen, en daar gaat het tenslotte om.
De toestand is inmiddels zodanig positief dat we er per 31 oktober collectief 66,9 miljoen op achteruit gaan, als alles gaat zoals Boris Johnson het plant, en laten we wel wezen, dat is een man die weet wat hij aan het doen is, dat zie je aan alles.
Natuurlijk, we kunnen raisonneren dat de toestand erg geweest is. Vreselijk zelfs. Maar dan denken we aan Tina Turner, en kunnen we denken zoals zij: “I had a terrible life, I just kept going. You just keep going and you hope that something will come. This came.” Volhouden, de moed erin houden, zelfs als alles tegen lijkt te zitten, dat is waar wij Nederlanders van gemaakt zijn. En laten we wel zijn. Voor die zeven en die twee, of twee en zeven afhankelijk van welke kant je op kijkt, maakt het ook alle verschil. Dat komt wel door ons hè? Dat hebben wij gedaan met z’n allen. De Nederlandse waarden klinken luid en duidelijk door de hele toestand heen. Democratie! Moraal! Humaniteit!
Nu hoor ik u vragen, maar wat te denken van die half miljoen die nog in Libië zitten en wachten op ‘herplaatsing’? Denkt u daar nu maar niet te veel aan, straks krijgt u nog van die onhollandse rimpels in uw mooie gezichtje. Die half miljoen staan alleen in de boeken van Libië en Het Collectief. Ok, misschien dat we er volgend jaar hier dan nog eentje kunnen doen, maar dat moet dan wel echt de laatste zijn. Een weesje. Dat zijn eigenlijk de mooiste. Door God verlaten, eenzaam en alleen, dwalend in de woestijn als een Mozes van de 21e eeuw, uiteindelijk aankomend in het Beloofde Land. Mooi voor een verhaal op tv of een goede foto met hashtag met een van onze vertegenwoordigers, en buitengewoon geschikt voor een kader met een persoonlijk verhaal in het jaarverslag als toevoeging op de cijfers. Ik wil maar zeggen: Het Collectief heeft een plan en wij dragen eraan bij, dat mag ook wel een keer onderstreept worden, want onder aan die streep levert dat resultaat op, hoe je het ook wendt of keert.

Kanttekeningen: weg met links en rechts, op naar de toekomst!

In Kanttekeningen zet Winnie vraagtekens bij allerlei culturele fenomenen en krijg je een toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen. Deze keer: waarom ‘rechts’ en ‘links’ in de politiek niet meer bestaat.

Kanttekeningen: persvrijheid of haatzaaien?

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij allerlei culturele fenomen en krijg je een toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen.

Kanttekeningen: neoliberalisme en democratie zijn niet hetzelfde

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij alle soorten media, van YouTube-filmpjes tot online shoppen tot krantenkoppen, en krijg je een toelichting aan de hand van evenzoveel verschillende media.

Kanttekeningen: dag, dag democratie

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij alle soorten media, van YouTube-filmpjes tot online shoppen tot krantenkoppen, en krijg je een toelichting aan de hand van evenzoveel verschillende media.

Kanttekeningen: feminisme is geen economisch systeem

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij alle soorten media, van YouTube-filmpjes tot online shoppen tot krantenkoppen, en krijg je een toelichting aan de hand van evenzoveel verschillende media.

Kanttekeningen: optimisme is een politieke daad

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij alle soorten media, van YouTube-filmpjes tot online shoppen tot krantenkoppen, en krijg je een toelichting aan de hand van evenzoveel verschillende media.

Lachen

“Vroeger viel er bij jou nog wel eens wat te lachen,” zei mijn zwager, waarmee hij doelde op dat ik vroeger meer op deze blog schreef en minder voor websites waar feministische kwesties uitgebreid worden besproken. Zelf had ik ook een beetje het idee dat ik begon te veranderen in een frigide pad met haakneus en puntmuts (de bezem sneuvelde vorige week, toen ik in een vlaag van premenstruele woede de stok van onder de trap vandaan rukte toen het ding uit zichzelf niet bleek te willen bewegen. Nou ja.) Kom, dacht ik daarom, ik ga weer eens wat grappigs schrijven. Donald Trump keek me van onder zijn oranje toupet kwaad aan: “iets grappigs? We hebben geen tijd voor grappen. Er moet een muur gebouwd worden.” Zijn vaderlandslievende kraaloogjes leken met de minuut roder te worden en ik verwachtte ieder moment zijn slagtanden te zien groeien en zijn benen te zien krimpen tot hij het bos in zou stuiven als een echt wild zwijn. We keken elkaar een tijdje wezenloos aan, totdat ik moest concluderen dat er van mijn gedroomde metamorfose niets terecht kwam. Volgende keer beter. Achter ons hoorde we voetstappen. Ik keek om. Oh nee, Erd. “Erdi,” zei ik, “ik heb hier echt geen tijd voor. Ik probeer iets grappigs te schrijven.” “Iets grappigs?” antwoordde Erdogan, “Dat moet je niet aan mij vragen. Er valt volgens mij niets te lachen. Ik heb het aan de stok met een stelletje Koerden en er is een progressieve sukkel die mijn gezag probeert te ondermijnen. Ik vind alles best, zo lang je maar geen grappen over mij maakt.” Zijn dunne bovenlip trilde van woede terwijl hij mij dreigend in de ogen keek. Ik wilde een paar goede grappen maken over hoe we geen last van hem hadden gehad als zijn vader hem gewoon bij Fenerbahçe had laten spelen. Dan was hij een matige voetballer geweest en geen politicus. Je kunt niet altijd alles hebben, vrees ik.  “Weet jij trouwens wanneer ik bij de EU mag?” vroeg Erdi mij verbazingwekkend beleefd. “Geen idee,” mompelde ik, en liep snel de andere kant op. Donald Trump schreeuwde ondertussen iets over landsbelang en over dat hij binnenkort Mr. Brexit genoemd zou worden. Ik keek snel op Twitter. Ja, daar stond het ook: They will soon be calling me MR. BREXIT! Moedeloos zette ik mijn telefoon uit. Hoe kun je nou grappen maken als de beste dingen om grappen over te maken je het gras voor de voeten wegmaaien? Ik dacht aan Mark Rutte, die geen tijd voor en geen plek had op deze ad hoc bijeenkomst van wereldpolitici. Hij had het te druk met de aftrap van de campagne. “Ja,” vertrouwde hij mij toe, “de strategie is overal spijt van te hebben. Ik heb bijvoorbeeld spijt van de Grieken, spijt van de hypotheekrente aftrek en van alle andere verkiezingsbeloften die ik heb gebroken. Maar gelukkig heeft de PvdA daar ook spijt van, dus we beginnen quitte.” Ik vroeg me af wat voor campagne Diederik Samsom dit jaar zou gaan voeren. De laatste keer dat ik zijn hoofd op een verkiezingsposter zag stond daaronder “Mijn oplossing voor de crisis? Een sterke economie.” Ooh, een sterke economie. Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht. Het zijn dit soort momenten dat ik blij ben met mensen zoals Diederik. Die je in een zin duidelijk kunnen maken hoe simpel de oplossing voor een complex probleem eigenlijk is, en daarmee tegelijkertijd duidelijk maken hoezeer ze de kiezer minachten. Als we daar tenslotte zelf niet op hadden kunnen komen… Nou ja, dat was vier jaar geleden. Nu hebben we vast andere verkiezingsposters. Ik vraag me af of op de poster van Wilders staat:  Mijn oplossing voor afnemend wederzijds respect? De kopvoddentaks.  Ik hoop steeds dat die belasting weer terug in het programma komt, want ondanks alle grappen die daar al over zijn gemaakt heb ik nog een lade vol met aantekeningenboekjes met treffende oneliners. Jammer. Het is nog niet zo ver. Gelukkig noemde Samsom zijn fractie wel een couveusekindje, waarmee in ieder geval duidelijk is dat zijn minachting voor anderen niet alleen strekt tot de kiezer, maar ook tot zijn eigen partijgenoten. Erg grappig is het alleen nog steeds niet. “Zei ik toch,” riep Donald van een afstand, terwijl hij zijn iets te dikke duim wat onhandig in de lucht stak.  Het was allemaal zo treurig dat ik begon te lachen. Ik lachte zo hard dat de tranen over mijn wangen stroomde, terwijl Donnie steeds geïrriteerder leek te worden; zijn mond werd een streep op zijn gezicht en zijn oogjes verdwenen bijna in de holtes van de kassen, waardoor je eigenlijk oogcontact maakte met zijn wallen als je hem probeerde aan te kijken. Maar dat lukte mij helemaal niet. Onder de druk van de humorloosheid bezweken kon ik alleen nog maar lachen om het deerniswekkende beeld van Donald, Erdi, Mark, Geert en Diederik. Ik keek nog maar eens naar de troosteloze duim van Donald. Hij keek me woedend aan: “Dat vindt het volk leuk.” En ik beet op mijn wangen om het niet nog een keer uit te proesten.

Minder Marokkanen, of waarom de Keukenhof moet sluiten.

Er is de afgelopen tijd veel gesproken over Marokkanen en over Wilders en al die toejuichers. Ik ga jullie niet vermoeien met een moeilijk verhaal over het al dan niet juridisch door de beugel kunnen van deze uitspraak, temeer omdat ik geen enkele juridische achtergrond heb en er dus niets zinnigs over kan zeggen in dat opzicht.
Wat mij wel opviel is dat er een enorme ophef is ontstaan over het roepen van ‘minder Marokkanen’, terwijl Wilders dat in veredelde versie al jaren riep. Kennelijk is hij nu te ver gegaan, ook voor de overige politici. Maar hoe kan dat? Ik heb er een theorie over bedacht.
Het viel me namelijk op dat er de laatste tijd weer veel bussen af en aan rijden naar de Keukenhof. En dan vooral bussen met Duitsers; bejaarde Duitsers om precies te zijn. Hoe kan dat toch? Hoe kan het, dat er iets zo saais als de Keukenhof bestaat, en dat daar bussen en bussen vol met oude Duitsers naartoe rijden? Op de website van de Keukenhof las ik dat het park officieel een bloemententoonstelling is geworden in 1949. Je begrijpt natuurlijk meteen wat ik bedoel; alles viel direct op zijn plaats. In 1949 was er eindelijk een antwoord op de vraag over hoe Duitsland boete zou moeten doen voor alle schade die was berokkend tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was een tijd lang een punt van discussie; landen vonden het straffen van de individuen die verantwoordelijk waren voor alle misère niet voldoende; het hele land moest gestraft worden, en flink ook, maar dan wel zodanig dat de burgers niet zouden merken dat de straf voor Duitsland net zo inhumaan en discriminerend was als de misdaden waarvoor ze terecht stond. Het moest er dus uit komen te zien alsof het heel erg leuk was, terwijl het eigenlijk een ware martelgang met een zeker einde betrof. Gelukkig lag er in Lisse nog een landgoed met onbekende bestemming voor het grijpen en voilà! daar was in 1949 de Keukenhof. Attlee, Truman, Auriol en zelfs Drees vonden het een goed idee: ieder jaar zouden er bussen vol met Duitsers afgevoerd worden naar een tuin met allemaal tulpen, waar het zo saai was dat ze vanzelf zouden sterven. In de jaren dat het bijzonder leuk was in de Keukenhof zou er een salmonella bacterie losgelaten worden in het park, om de dood van deze bloemenkijkers toch zeker te kunnen stellen. (Hoe ik dat weet? Heb jij ooit een bus terug zien komen uit de Keukenhof? Nee. Ze gaan er alleen maar naartoe.)
Nu hoor ik u vragen: dit is een belachelijk verhaal, en wat heeft het in vredesnaam te maken met Marokkanen en Wilders? Nu kijk; bij initiatie in de Tweede Kamer, Eerste Kamer of het kabinet wordt allen verteld dat dit de gang van zaken is, en moet men, net als bij Wie Is De Mol? een contract tekenen waarin staat dat ze het staatsgeheim niet zullen verraden. (Vandaar ook dat zelfs de grootste idealisten direct draaikonten worden bij hun installatie in het politieke bestel; je kunt zo’n geheim niet met elkaar delen zonder ook een beetje vrienden te worden met je ergste vijanden en je idealen te verloochenen.) Wilders rook in dit complot een mooie kans, al in 2012 richtte hij zijn Polenmeldpunt op, zodat hij onze Oost-Europese vrienden zou kunnen lokaliseren en af zou kunnen voeren naar de Keukenhof, waarna ze nooit meer gezien zouden worden. Omdat hij daarmee bijna het grootste geheim van onze geschiedenis verraadde kreeg hij een Zwarte Piet en moest hij even dimmen. Dat deed hij, en hij besloot zijn pijlen maar weer eens te richten op die andere etnische minderheid: de Marokkanen. Een lekkere verkiezingscampagne kwam eraan, en daarna nog een keer de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Onze pluizige Zuid-Nederlander was op dreef en flapte er zomaar iets uit: Willen jullie minder Marokkanen? De PvdA en de VVD zijn weer woedend: hoe kan die Limburgse peroxide-verslaafde ons tot twee keer toe zo in gevaar brengen? En daarom is de PvdA nu boos: Geert is nu te ver gegaan met de dingen die hij heeft gezegd. En wij maar denken dat het over de Marokkanen ging. Het ging natuurlijk allemaal over de ware aard van de Keukenhof, en over Wilders’ geheime plan om alle Marokkanen die in Nederland wonen in bussen te stoppen en af te voeren naar de Keukenhof, alwaar ze een zekere dood zouden sterven samen met de Duitsers die er ook dit jaar weer zijn. Wat wij nog niet weten is dat iemand als Spekman het in essentie met Wilders eens is, alleen weet hij het op zo’n manier te verwoorden dat je niet doorhebt dat het over de Keukenhof gaat. ‘Je moet ze voor de ogen van hun eigen mensen vernederen.’ Wat is er vernederender dan doodmoe, met een hooikoorts neus en dikke ogen neer te vallen in veld met tulpen of  op een stapel Duitsers? Precies. Zoals ik al zei: als je met elkaar zo’n geheim moet bewaren moet je wel vrienden worden met je ergste vijanden en ga je je idealen verloochenen.
Dus lieve mensen, stop uw aangiftes tegen Wilders. Hij gaat net zo lang door als dat zij er zijn. En met zij bedoel ik natuurlijk niet Marokkanen, maar tulpen die in bloei staan. En daarom moet de Keukenhof sluiten, want alleen dan kunnen we voorkomen dat dit nog langer zo doorgaat. Duitsland heeft lang genoeg boete gedaan. Het is tijd voor verandering: geen bussen, geen bloembollen en geen tulpen meer. Laten we met zijn allen naar de Keukenhof gaan om alle bloemen te trekken zodat we aan het eind van de dag kunnen zeggen: dit nooit weer.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑