Ondoenlijk

Winnie's website

Tag: Trump

Kanttekeningen: Ivanka Trump vs Máxima in vrouwendebat

In Kanttekeningen zet Winnie vraagtekens bij allerlei culturele fenomenen en krijg je een toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen. Deze keer: Ivanka Trump in debat met onze eigen Máxima op de Women20-top deze week.

Kanttekeningen: persvrijheid of haatzaaien?

In Kanttekeningen zet Winnie letterlijk vraagtekens bij allerlei culturele fenomen en krijg je een toelichting aan de hand van verschillende media – van YouTube-filmpjes tot krantenkoppen.

Denkwerk voor de grote jongens

Vandaag las ik in de New York Times een artikel met de titel Organoids Are Not Brains. How Are They Making Brain Waves? Blijkbaar hebben een aantal wetenschappers hersencellen gekweekt ter grote van een speldenkop en die de ruimte in geschoten, waarna een hoopvolle wetenschapper nu denkt dat ze zich als muizen vermenigvuldigen en er straks een doosje op aarde landt met veel grotere organoïden. Dat is nog tot daaraan toe. Maar de speldenkopjes blijken ook nog hersengolven te vertonen, tot grote verbazing van de wetenschappers. Het verbaast mij ten zeerste niet. Het zou niet de eerste keer zijn dat iets dat overduidelijk geen hersenen bevat toch in staat is een activiteitenpatroon te vertonen dat lijkt op dat van een prematuur geboren kind. Allereerst gaan de gedachten van ons allen natuurlijk uit naar de president van de Verenigde Staten. De president die in een tweet eerder vandaag verwees naar de media als “beyond fake, they are corrupt” direct nadat hij nog wat racistische dingen over een viertal congresleden had geroepen. We kunnen in zo’n geval alleen maar concluderen dat er inderdaad sprake is van iets dat lijkt op hersenactiviteit, en dat zou moeten worden toegejuicht. Zoals iedereen weet moedig je een kind in de eerste staten van haar ontwikkeling aan door bij het minste of geringste met een blik van verwondering toe te kijken en een kreet van aanmoediging te slaken: “knap hoor!” Helaas heeft de heer Trump gelijk als hij zegt men te kritisch is; op zijn ontwikkelingsniveau past een andere vorm van bejegening waar de journalisten, jammer voor Trump, nu eenmaal niet bekend mee zijn. Om diezelfde reden groeien alle kinderen van journalisten voor galg en rad op, en horen we niet zelden de verhalen van tienerzoons en -dochters van Telegraaf journalisten die inbreken in woonboten en daarna wekenlang als voortvluchtigen onder bruggen slapen op kartonnen dozen, totdat ze uiteindelijk voor het gerecht worden gesleept, al waar ongerapporteerde doofpotcriminelen door middel van politieke druk en handjeklap er voor zullen zorgen dat u en ik nooit van deze affaires zullen horen.
Maar Trump staat niet alleen in dezen. Wat te denken van Poolse premier Mateusz Morawiecki, vandaag de start van de de Tweede Wereldoorlog herdenkend, die niet al te lang geleden nog riep dat teruggave van eigendommen aan Joodse slachtoffers van diezelfde Tweede Wereldoorlog of hun nabestaanden een “overwinning voor Hitler” zou zijn? Wellicht zouden we de hoopvolle wetenschapper kunnen vragen of we Morawiecki ook de ruimte in mogen schieten om te kijken of hij daar beter van wordt. Hoop is immers dat waar we ons aan vast moeten houden in deze bange tijden. Bolsonaro? Veel meer dan een speldenkopje activiteit kan daar niet in zitten, en dan meet ik me de pretentie aan me bescheiden uit te drukken. Dichter bij huis vinden we Baudet, en al die mensen die een sigaret van metaal hebben die ze een ‘vapor’ noemen. Van beiden blijk je van verkeerd gebruik de volgende symptomen te kunnen krijgen: moeilijk ademen, duizeligheid, kortademigheid, pijn op de borst, hoesten, overgeven en diarree. Zij die gezegend zijn met meer dan een speldenkopje hersengolven zouden er eens over na kunnen denken Baudet zelf te voorzien van een vaping-device. Die man is immers ook een keer per jaar jarig, en één en één is twee, ook voor minimale hersengolfjes.
Mocht u zich na het lezen van dit artikel afvragen waarom u zelf niet op al deze dingen bent gekomen, dan is er goed nieuws: de eerste commerciële ruimtevaarten staan voor dit jaar gepland, en kosten slechts een kwart miljoen dollar.

Lachen

“Vroeger viel er bij jou nog wel eens wat te lachen,” zei mijn zwager, waarmee hij doelde op dat ik vroeger meer op deze blog schreef en minder voor websites waar feministische kwesties uitgebreid worden besproken. Zelf had ik ook een beetje het idee dat ik begon te veranderen in een frigide pad met haakneus en puntmuts (de bezem sneuvelde vorige week, toen ik in een vlaag van premenstruele woede de stok van onder de trap vandaan rukte toen het ding uit zichzelf niet bleek te willen bewegen. Nou ja.) Kom, dacht ik daarom, ik ga weer eens wat grappigs schrijven. Donald Trump keek me van onder zijn oranje toupet kwaad aan: “iets grappigs? We hebben geen tijd voor grappen. Er moet een muur gebouwd worden.” Zijn vaderlandslievende kraaloogjes leken met de minuut roder te worden en ik verwachtte ieder moment zijn slagtanden te zien groeien en zijn benen te zien krimpen tot hij het bos in zou stuiven als een echt wild zwijn. We keken elkaar een tijdje wezenloos aan, totdat ik moest concluderen dat er van mijn gedroomde metamorfose niets terecht kwam. Volgende keer beter. Achter ons hoorde we voetstappen. Ik keek om. Oh nee, Erd. “Erdi,” zei ik, “ik heb hier echt geen tijd voor. Ik probeer iets grappigs te schrijven.” “Iets grappigs?” antwoordde Erdogan, “Dat moet je niet aan mij vragen. Er valt volgens mij niets te lachen. Ik heb het aan de stok met een stelletje Koerden en er is een progressieve sukkel die mijn gezag probeert te ondermijnen. Ik vind alles best, zo lang je maar geen grappen over mij maakt.” Zijn dunne bovenlip trilde van woede terwijl hij mij dreigend in de ogen keek. Ik wilde een paar goede grappen maken over hoe we geen last van hem hadden gehad als zijn vader hem gewoon bij Fenerbahçe had laten spelen. Dan was hij een matige voetballer geweest en geen politicus. Je kunt niet altijd alles hebben, vrees ik.  “Weet jij trouwens wanneer ik bij de EU mag?” vroeg Erdi mij verbazingwekkend beleefd. “Geen idee,” mompelde ik, en liep snel de andere kant op. Donald Trump schreeuwde ondertussen iets over landsbelang en over dat hij binnenkort Mr. Brexit genoemd zou worden. Ik keek snel op Twitter. Ja, daar stond het ook: They will soon be calling me MR. BREXIT! Moedeloos zette ik mijn telefoon uit. Hoe kun je nou grappen maken als de beste dingen om grappen over te maken je het gras voor de voeten wegmaaien? Ik dacht aan Mark Rutte, die geen tijd voor en geen plek had op deze ad hoc bijeenkomst van wereldpolitici. Hij had het te druk met de aftrap van de campagne. “Ja,” vertrouwde hij mij toe, “de strategie is overal spijt van te hebben. Ik heb bijvoorbeeld spijt van de Grieken, spijt van de hypotheekrente aftrek en van alle andere verkiezingsbeloften die ik heb gebroken. Maar gelukkig heeft de PvdA daar ook spijt van, dus we beginnen quitte.” Ik vroeg me af wat voor campagne Diederik Samsom dit jaar zou gaan voeren. De laatste keer dat ik zijn hoofd op een verkiezingsposter zag stond daaronder “Mijn oplossing voor de crisis? Een sterke economie.” Ooh, een sterke economie. Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht. Het zijn dit soort momenten dat ik blij ben met mensen zoals Diederik. Die je in een zin duidelijk kunnen maken hoe simpel de oplossing voor een complex probleem eigenlijk is, en daarmee tegelijkertijd duidelijk maken hoezeer ze de kiezer minachten. Als we daar tenslotte zelf niet op hadden kunnen komen… Nou ja, dat was vier jaar geleden. Nu hebben we vast andere verkiezingsposters. Ik vraag me af of op de poster van Wilders staat:  Mijn oplossing voor afnemend wederzijds respect? De kopvoddentaks.  Ik hoop steeds dat die belasting weer terug in het programma komt, want ondanks alle grappen die daar al over zijn gemaakt heb ik nog een lade vol met aantekeningenboekjes met treffende oneliners. Jammer. Het is nog niet zo ver. Gelukkig noemde Samsom zijn fractie wel een couveusekindje, waarmee in ieder geval duidelijk is dat zijn minachting voor anderen niet alleen strekt tot de kiezer, maar ook tot zijn eigen partijgenoten. Erg grappig is het alleen nog steeds niet. “Zei ik toch,” riep Donald van een afstand, terwijl hij zijn iets te dikke duim wat onhandig in de lucht stak.  Het was allemaal zo treurig dat ik begon te lachen. Ik lachte zo hard dat de tranen over mijn wangen stroomde, terwijl Donnie steeds geïrriteerder leek te worden; zijn mond werd een streep op zijn gezicht en zijn oogjes verdwenen bijna in de holtes van de kassen, waardoor je eigenlijk oogcontact maakte met zijn wallen als je hem probeerde aan te kijken. Maar dat lukte mij helemaal niet. Onder de druk van de humorloosheid bezweken kon ik alleen nog maar lachen om het deerniswekkende beeld van Donald, Erdi, Mark, Geert en Diederik. Ik keek nog maar eens naar de troosteloze duim van Donald. Hij keek me woedend aan: “Dat vindt het volk leuk.” En ik beet op mijn wangen om het niet nog een keer uit te proesten.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑