Ondoenlijk

Winnie's website

Tag: tutorial

Make-uppen

Toen ik een klein meisje was droomde ik ervan dat ik er supermooi uit zou zien.  Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat ik er uit wilde zien als Susannah Hoffs van The Bangles, en ik wilde gitaar spelen en dan de hele dag Eternal Flame zingen in fonetisch Engels: “Seee mij neeem, sunshijn troe de reen..” (hier zijn beelden van, ik was drie). Dat dit nooit is gebeurd heeft er in de eerste plaats mee te maken dat Susannah Hoffs nog altijd een beeldschone brunette is met bruine ogen en ik daar niet eens in de buurt kom, al was het maar omdat niemand echt kan omschrijven welke kleur mijn ogen hebben (“Tja, het is een soort groen, grijs met geel en een beetje blauw.”)
Jaren later, toen The Bangles allang uit beeld verdwenen waren, ergens rond de tijd dat Leonardo DiCaprio stierf onder een schitterende sterrenhemel na aan aanvaring met een ijsschots, wilde ik er nog steeds mooi uit zien, maar kwam ik er ook achter dat bepaalde dingen voor bepaalde mensen niet zijn weggelegd. Kijk, dat gitaarspelen ga ik mezelf echt nog een keer leren. Dat zingen, dat kan ik. Maar dat mooi zijn, zoals vrouwen mooi kunnen zijn met make-up die mooi zit, met donkere ogen en haar dat zo golvend valt of in grove krullen rond iemands hoofd staat, dat zit er voor mij niet in. Ten eerste is mijn haar zo steil dat een collega van mij mij laatst vroeg waarom ik er toch in godsnaam zin in had mijn haar iedere ochtend te stylen. Ik legde haar uit dat dat bij mij niet hoeft, maar dat dit is hoe mijn haar eruit ziet als het opdroogt na het douchen. Ik heb diverse keren in ambitieuze opwellingen om mijn uiterlijk wat op te kalefateren naar wat ik mooi acht een krultang of krulspelden of andersoortige haarbewerkingsmiddelen gekocht. Het resultaat? Mijn haar hangt na gebruik een korte tijd in een enkele droeve krul. Die probeer ik dan te splitsen in meerdere krullen, zodat het nog ergens op lijkt, met als gevolg dat de krul er acuut uitschiet en er niet meer overblijft dan een armzalig golfje dat nog het meeste wegheeft van zo’n kreukel in je gezicht als je op een boek in slaap bent gevallen. Veel verder dan een paardenstaart kom ik dus niet, en van paardenstaarten krijg ik hoofdpijn en een uitgerekte hoofdhuid.
Goed, wat blijft er dan over? Make-up. Ook daar ben ik de persoon niet voor. Voor de bruiloft van mijn zus stond ik ettelijke uren voor de spiegel, om iets te proberen met foundation en camouflagemiddelen en mascara. Toen ik dacht dat ik er in ieder geval acceptabel uitzag vertrok ik naar mijn zus om haar dag als ceremoniemeester te vergemakkelijken. Bij binnenkomst keek mijn zus mij aan en zei: “Zal ik je make-up even doen?” Tien minuten later zag ik eruit als een gefotoshopte versie van mijzelf, want mijn zus is wel goed met make-up.
Je kunt je afvragen hoe belangrijk het is dat je goed bent met make-up en het antwoord is waarschijnlijk: niet erg. Dat vind ik zelf ook, maar eens in de zoveel tijd als ik weer eens iemand zie die het wel goed kan, dan denk ik toch dat het leuk zou zijn als ik ook wat vaardiger was. Diep van binnen verzet ik me daar hevig tegen, want ik ben een vrouw en ik wil niet zo geconditioneerd zijn, maar soms, heel soms, dan wint de nieuwsgierigheid en het verlangen om te leren het van mijn innerlijke protesterende punker. Dan ga ik naar YouTube en zoek ik een tutorial van iemand die goed is met make-up en mededogen heeft met mensen zoals ik. Dit keer klikte ik op een twintig(!) minuten durend filmpje met een titel in de trant van “Everyday no makeup makeup look for glowy natural looking skin”. Ik neem dit soort dingen altijd erg serieus en dus zat ik klaar met pen en notitieboekje in de hand, om alles op te schrijven wat me verteld zou worden. De dame had een wat nasaal Amerikaans accent en begon met een ellenlange uitweiding over waarom zij ‘s ochtends niet uit bed kon komen. Fijn, dacht ik, lekker luchtig, en dat niet op kunnen staan heb ik ook goed onder de knie. Dan kan ik de rest vast ook.
Wat ik niet voorzien had, is dat deze luchtige inleiding in geen verhouding stond tot wat er daarna kwam: een tweede shot met de dame met alleen haar torso in beeld terwijl ze aan een tafel zat. Een tafel gevuld met kwasten, potloden, tubes, potjes, poedertjes en iets dat leek op een martelwerktuig, maar wat een hypermoderne wimperkruller bleek te zijn. Ik keek lijdzaam toe hoe de dame het eerste potje optilde, terwijl ik niet goed wist hoe ik het had. Ik zal niet doen alsof ik van helemaal niets weet. Ik heb heus wel van foundation gehoord. Echter, blijkbaar heb je voor een no makeup makeup look met glowy huid veel meer nodig, en dan vooral spullen waar ik het bestaan niet van wist: concealer, primer, toner, cc cream, bb cream, poeder, bronzer pearls en allemaal andere moeilijkheden die de vrouw in kwestie omschreef. Dit deed ze zonder veel in te gaan op wat dit product überhaupt voor je doet, maar steeds met een toelichting over waarom ze specifiek dit poedertje koos en niet een ander, van een ander merk of in een andere kleur bijvoorbeeld. Ik maakte ijverig aantekeningen, hoewel ik geen seconde onder de illusie heb verkeerd dat ik mijzelf de vaardigheid kon eigen maken die de mevrouw uit het filmpje tentoonspreidde. Het filmpje was pas halverwege toen ik al een goed half uur bezig was aantekeningen te maken, en als je het filmpje niet hebt gezien had je bij het lezen van de aantekeningen ook kunnen denken dat het ging over het decoreren van een taart. Zo kun je het overigens alsnog interpreteren natuurlijk, afhankelijk van welke definitie van taart je hanteert.
Maar toen, zo rond de dertiende minuut, gebeurde het: we gingen net over (ik voelde me inmiddels verbonden met de make-up vrouw) naar de spullen die over de basislagen heen op het gezicht gingen en de mevrouw zei: “So, this is the product I always use to fixate my eyebrows”, terwijl ze met een triomfantelijke blik een zwart staafje omhoog hield waar ze een soort kwastje uit tevoorschijn trok. Eerst moest ik een beetje lachen, want ik dacht dat ze een grapje maakte. Maar wat blijkt: vrouwen die make-up tutorials maken, maken geen grapjes over hun make-up spullen. Het was echt. Ik ga het u nog een keer zeggen: dames en heren, er bestaat een product dat exclusief is ontworpen om uw wenkbrauwen te fixeren. Ik geef u even een paar regels de tijd om dit te laten bezinken.

 

Welke persoon verzint dit? Wie heeft er wel eens last van wenkbrauwen die halverwege de dag ineens op je jukbeenderen hangen, of dat je ‘s avonds, als je thuiskomt van je werk in de spiegel kijkt en denkt: oh, is het weer zo ver? terwijl je moeizaam probeert je wenkbrauw weer omhoog te krijgen, nadat het arme ding naar beneden is gegleden en ergens ter hoogte van je tepel is blijven steken? Ik kon het niet meer aan. Ik heb het filmpje op pauze gedrukt en nog even vol verbazing naar het bevroren scherm gekeken. En toen de browser gesloten. En toen in de spiegel gekeken en geconcludeerd dat het weer was mislukt, dat ik er nooit uit zou zien als Susannah Hoffs, maar dat mijn ogen toevallig wel groen-grijs-geel-blauw zijn en mijn wenkbrauwen niet van mijn hoofd afzakken. Dat moet voortaan maar genoeg zijn.

Ik hoop dat er iemand in de bosjes zit die mij wil aanvallen

Ik hoop dat er iemand in de bosjes zit die mij wil aanvallen. Ik hoop het echt. Dan sla ik hem namelijk helemaal in elkaar. Ik heb zoveel zin mijn woede te botvieren op iemand, dat ik haast niet kan wachten.
Helaas. Er zat niemand in de bosjes. Sterker nog, op Den Haag Centraal Station zijn helemaal geen bosjes, dus ik kan me al niet eens meer zo goed herinneren hoe ik er nou bij kwam dat dat wel eens zou kunnen gebeuren en dat ik er dan klaar voor zou zijn. Maar goed, ik was dan ook heel boos. Woedend, furieus en dat met een heleboel superlatieven. Ik zal niet in details treden, maar soms zijn dingen gewoon irritant en dan komt er iemand, of twee, of tien iemanden die het dan nog irritanter maken en dan ontplof ik een beetje. Zo ook gisteren. Maar het lullige is dat ik op zo’n moment net op een plek ben waarbij het geheel niet gepast is om te ontploffen. (Voor degenen die mijn ontploffingen niet kennen: ik maak mensen aan het huilen, zo erg is het.) Dus dan moet ik met die opgekropte woede naar mijn auto lopen, die ik dus achter Den Haag Centraal heb geparkeerd. En bij iedere stap komt er dan weer iets bij waardoor ik alleen nog maar kwader word. Ken je dat? Zo’n soort draaikolk, waarbij je een beetje op dreef komt en dan houdt de stroom aan woedende gedachten niet meer op? Dat je, zelfs al ben je de situatie zelf allang voorbij, nog steeds het stoom uit je oren hebt komen? Ik dus wel. Totdat ik op een zeker moment, halverwege het station, boven mezelf uitstijg en een woedend meisje zie lopen, en ik bij mezelf denk ‘Wat ben je nou eigenlijk helemaal aan het doen?’ En dan moet ik toch ook wel weer een klein beetje lachen. Gewoon omdat ik de oprechte hoop had dat er een of andere agressieveling naar me toe zou komen zodat ik hem kapot kon maken. Zo agressief ben ik namelijk helemaal niet, en ik ben ook niet zo sterk. Ik denk dat als de situatie zich een keer echt zou voordoen, ik toch redelijk snel het onderspit zou delven. Daarbij, waarom zou er in vredesnaam ineens iemand achter een pilaar vandaan springen om mij aan te vallen? Ik zit toch niet in een Steven Seagal film.
Nu ja, ik moest er dus om lachen en op de weg naar huis bedacht ik dat het misschien handig is als ik de bron van al het kwaad eens bij de wortels aan ga pakken. Maar dan zonder boos te worden. Internet is natuurlijk een fantastische bron om je voor te bereiden en jezelf allerhande tutorials aan te reiken om maar zoveel mogelijk te leren over een bepaald onderwerp. Zo is er ook een zee aan informatie over woede. Allereerst las ik al dat het niet de bedoeling is dat je anderen (of jezelf) pijn doet. Daar ging ik dus meteen al de mist in. Punt twee is dat ik de ‘Ik-boodschap’ niet goed heb overgebracht. Ik heb niet gezegd ‘Ik voel me door jou…’ (en let op dames en heren, het is niet de bedoeling dat je zegt ‘Jij zorgt er ook altijd voor dat ik..’, dat is een cruciaal verschil!) Verder moet de woede bespreekbaar zijn. Als ik ergens geen zin in heb als ik boos ben is het wel in een rationeel gesprek, dus ook hier ben ik koningin der onkunde. Daarnaast wilde ik natuurlijk weten wat de oorzaak zou zijn van mijn woede. Op het gebied van woede kun je kiezen uit een zeer uitgebreid assortiment van oorzaken.  Bijvoorbeeld verdriet, onzekerheid of speciaal voor vrouwen: PMS hormonen. Het kan ook zo zijn dat je de innerlijke verbinding met jezelf bent kwijtgeraakt, en je innerlijke, tedere gevoel begint te verliezen. Ocharme ik! Gelukkig is daar de oplossing: kijk met tedere gevoelens naar al die negativiteit en vul het met liefde. De woede zal dan als een zeepbel uiteenspatten. Maar toen vond ik de meest plausibele en logische verklaring: het zou bagage kunnen zijn die ik uit eerdere levens heb meegenomen, of dat ik zo overgevoelig ben dat ik alle negativiteit in de wereld aantrek. Persoonlijk denk ik dat het dit laatste is.
Nee, weet je, ik denk dat het volgende is gebeurd: toen ik gisteren mijn auto achter het station parkeerde bedacht ik me dat ik nog steeds niet echt een onderwerp had om over te schrijven op mijn blog. En ik hoopte maar dat ik snel wat inspiratie zou krijgen. Zodra mijn woedende grimas zich omboog in een ingehouden schaterlach, diezelfde nacht, in datzelfde station, op de weg terug, wist ik al dat ik iets had om over te schrijven. En hoewel mijn woede echt was, denk ik toch dat het universum mij zo een handje heeft geholpen met wat contrast. Los daarvan had ik het lezen van de sites over omgaan met woede niet willen missen. Dus, lieve medewerkers, bedankt maar weer voor al het gezeur. Zonder jullie had ik nu een ochtend gemist waarin ik dubbelgevouwen voor mijn laptop zat met buikpijn van het lachen. Ik beloof dat ik jullie voortaan mijn ‘Ik-boodschap’ zal mededelen en tevens dat ik vanavond iets beter te genieten zal zijn. Zo niet, dan wil ik nu alvast zeggen dat het komt omdat ik in een vorig leven een roodharige kabouter was, die niet zo goed kon dansen, en dat ik daardoor heel onzeker ben en denk dat mensen het kwaad met mij voorhebben. Sorry, ik kan er niets aan doen.

© 2024 Ondoenlijk

Theme by Anders NorenUp ↑