Ik heb een soort bucketlist die ik eigenlijk geen bucketlist wil noemen. Op die lijst stond dat ik dit jaar tienduizend Euro op mijn spaarrekening wilde hebben staan. Dat is gelukt. Nou wil ik niet zeggen dat ik een Omaanse Oliesjeik ben, maar ik voel me nu best wel rijk, en ik had toch wel een klein momentje van glorie toen ik het bedrag op mijn rekening zag staan. Tot ik in het beruchte zwarte gat viel; als je heel lang naar een doel toegewerkt hebt kan dat natuurlijk gebeuren. Ik realiseerde me namelijk dat geld me eigenlijk helemaal niet interesseert: natuurlijk vertegenwoordigt het een bepaalde mate aan vrijheid, maar die vrijheid lijkt evenredig ingeperkt te worden door de arbeid die ik verricht en de tijd die ik daaraan kwijt ben, waardoor de waarde van geld in mijn ogen veel minder is dan het lijkt te zijn in de ogen van de rest van de wereld. Ik doe namelijk liever dingen die ik leuk vind, dan dat ik geld heb.
Het is een gek ding, geld. We hebben het helemaal zelf bedacht en het heeft zijn eigen leven opgebouwd en zwaait nu de scepter over onze miserabele leventjes. Terwijl het eigenlijk helemaal niet bestaat; geld is niet echt, zoals gras of verliefd zijn of koeien. Het heeft geen intrinsieke waarde en voor het grootste deel bestaat het zelfs niet eens fysiek, maar is het alleen maar digitaal geregistreerd ergens. Er zou dus werkelijk helemaal niets gebeuren als we nu ophielden met dit systeem dat wij zelf in stand hebben gebracht. Echt helemaal niets.  Er is nog steeds gras, er is nog steeds verliefd zijn, er zijn nog steeds koeien. Dat is de grootste les die ik leerde toen ik druk bezig was mijn niet-bestaande vermogen bij elkaar te hamsteren. En nu zit ik hier met bolle wangen van het geld en dan? Niet verliefd, geen gras, geen koeien. Ik stel dus voor dat we geld afschaffen. Het vereist een kleine paradigma verandering, maar het kan best, en dan zijn we in één keer van al het gezeur af. We kunnen toch gewoon weer kippen met elkaar gaan ruilen? Alleen al omdat je dan een moment krijgt waarop je een van die debielen van Oh Oh Cherso ziet terwijl hij poogt een kip op te vouwen om in zijn portemonnee te stoppen. Maar goed, dat terzijde. Ik ben misschien de enige die niets geeft om geld, dat zou me niet heel erg verbazen. Er zijn wel meer dingen waar ik niet om geef; geld is slechts een voorbeeld. Ik bedoel, als ik dan toch dingen mag opperen om af te schaffen, dan ben ik er ook voor dat we die zelfhulpboeken elimineren met titels als ‘Hoe word ik een rat?’ Terwijl de Europese Unie bezig is vrouwen te ontmoedigen een keuze te maken in het al dan niet geven van borstvoeding mogen mensen nog wel steeds aangespoord worden zich vuil te gedragen naar anderen toe en de misantropische levenshouding te stimuleren. Ik wou maar zeggen: dat mag van mij dus ook stoppen. Geld, carrière, chagrijnig doen; het is niet mijn ding. Ik voel me het grootste deel van de tijd een paria, omdat ik naïef ben, menslievend en vrolijk wil zijn. Ik wil doen waar ik blij van word, waar ik gelukkig van word. Dat vind ik een carrière, maar het voelt sociaal onacceptabel om dat pad te kiezen. En alles alleen maar omdat al die dingen die niet echt zijn zo belangrijk zijn gemaakt; we leven in de wereld van de knaagdieren, waarin rattigheid en hamsterigheid belangrijker is dan menselijkheid. Ik zou wel weer een keertje gewoon lekker verliefd willen zijn. Of lekker op het gras liggen en naar koeien kijken. Echte dingen doen. De ironie is: terwijl ik dit typ vind ik de gedachte aan verliefd zijn al veel leuker dan het ‘echte’ geld dat op mijn bankrekening staat. De dingen die echt bestaan hebben in mijn leven plaats gemaakt voor sociaal acceptabele doelen op mijn bucketlist-die-ik-geen-bucketlist-wil-noemen. En ik weet niet eens waar ik die tienduizend Euro aan moet besteden. Ik heb al zoveel spullen. Het enige zinnige dat ik kan bedenken is een extra kast kopen om al mijn spullen in te stoppen, maar waar koop je een kast van tienduizend Euro? Ik stel me dan een kast voor die net zo groot is als mijn huis. Waar laat je die? En waarom zou je er dan niet gewoon in gaan wonen? En wat heb je eigenlijk aan een kast als huis, terwijl je ook al een huis hebt dat nu dienst doet als kast? Er komen meer vragen dan antwoorden; ik verkeer tegenwoordig in een continue staat van verwarring lijkt het wel. Ik poog al zevenentwintig jaar mee te komen met de wereld en het lukt me nog steeds niet. Als iemand me op school had verteld dat het leven voor grote mensen zo zou zijn, had ik me er nooit voor ingeschreven. Het voelt eerlijk gezegd wel een beetje alsof ik erin geluisd ben. Ik wil niet moeilijk doen hoor, maar ik ben hier denk ik niet geschikt voor. Kan ik me niet laten omscholen tot iets anders?  Ik ben er gewoon veel meer één voor het leven als gras of als koe. Of mens, dat lijkt me ook wel wat. In ieder geval geen rat en geen hamster, maar liever iets ‘echts.’ Dus: stop de wereld. Ik wil eraf. Als ik nog opnieuw mag kiezen word ik verliefd, dat lijkt me eigenlijk het leukst. Kan ik dat nog opgeven? Of ben ik nu al te laat?