Iedere dag krijg ik folders. Gespamd word ik. Gestalkt. Ik zou namelijk ieder moment dood neer kunnen vallen, en het is  heel belangrijk dat ik me tegen dergelijk onheil verzeker. Althans, dat staat in die folders. Niet dat ik dan niet doodga, maar dan krijgen andere mensen geld. Dat concept snap ik als je kostwinner bent en een familie hebt, maar ik ben alleenstaand. Voor mij is een levensverzekering afsluiten hetzelfde als een prijs uitloven voor de eerste de beste uit mijn familie die een beetje vergif in mijn sla weet te stoppen. Dus, verzekeringsmaatschappij: bedankt, maar nee. Ik heb wel een ander verzoek: ik zou me graag willen laten verzekeren tegen Ty. Ty is die man uit Extreme Home Makeover, die vastgeplakt zit aan een megafoon. Ik ben doodsbang voor hem. Stel je nou eens voor: zit je nietsvermoedend op te bank te mijmeren over je naderende, onverzekerde dood, belt hij ineens aan. Hij schreeuwt in je oor hoe leuk het is dat hij er is, en blijft je steevast ‘Hänschen family’ noemen, ook al ben je alleen en verre van doof. Omdat hij denkt dat je ook infantiel bent verklaart hij met grote zwaaiende armen dat hij een ‘design team’ heeft meegenomen, en een sloopkogel, omdat hij zo’n zin heeft je huis kapot te slaan. Dat doet hij omdat hij het zo nobel vindt dat je katten verzorgt met aids. Dus, of je alsjeblieft nog vier keer voor de camera wil vertellen hoe zwaar je leven is geweest. Ik zie mezelf al snikkend vertellen hoe ik gepest ben op school en hoe erg het leven eigenlijk is voor alle blondines. En dan komt zij binnen. Met die roze helm. ‘Jij houdt van basketbal hè?’ ‘Eeh..Nee.’ ‘Jawel, jij houdt van basketbal. Ik zie het aan je. Ik ga een kamer voor jou bouwen met een basketbalthema.’ Rot op roze kuthelm, ik houd niet van basketbal, wil ik nog zeggen, maar het is al te laat. Ik word een limousine in geramd en weggestuurd naar een ver oord, waar ik niet op vakantie mag, maar de hele tijd, vastgebonden, in een hotelkamer achter een laptop moet zitten. Daarop verschijnen dan beelden van Ty, die zichzelf filmt. Ty die schreeuwt dat mijn huis nu kapot is. Ty die schreeuwt dat er een heleboel mensen zijn die zich ook willen inzetten voor mijn hiv-katten. Ty die zichzelf schreeuwend aftrekt in de resten van wat ooit mijn badkamer was. Ty die nog eens met mijn katten knuffelt, omdat iedereen bang is voor hiv, maar hij niet. Ty die schreeuwt dat hij een geheim project heeft gemaakt van mijn slaapkamer, dus hij gaat niet vertellen wat hij gaat doen. En ik maar zwaaien naar die laptop, want dat doe je als je filmpjes kijkt. Na een heleboel ooh’s en aah’s mag ik dan kijken naar mensen die zwemmen met dolfijnen en dan mag ik naar huis, want er staat al een week een bus voor mijn deur geparkeerd en niemand krijgt hem weg. Daartegen wil ik me verzekeren. En tegen de kans dat ik mijn verbouwde huis inloop, en overal basketballen zie hangen. Dat ze een raceauto maken van mijn bed. Dat ik de komende vijf jaar een foto van Ty boven mijn bank moet hangen, als eerbetoon. En dat ik dagboekvertellingen moet doen in een camera, waarin ik vertel hoe dankbaar ik ben dat hij mijn gehoor heeft verpest en mijn huis aan stukken heeft geslagen ten behoeve van zijn ego-show. Daartegen.
Dus, hier staat het zwart op wit: al red ik honderdduizend weeskinderen van een verdrinkingsdood, hoezeer ik het ook verdien, ik wil het niet. Wat er ook gebeurt, ik wil die imbeciel niet in mijn huis hebben, al maakt hij er een paleis van. Als het moet snijd ik ter plekke mijn katten de keel door, hij komt er niet in. En die roze helm trouwens ook niet, die gaat toch altijd zitten janken. Nou ja, dat laatste kan ik haar niet echt kwalijk nemen; ik zou ook heel hard huilen als ik moest samenwerken met die schreeuwlelijk, maar dat is hier niet het punt. Het punt is, beste verzekeringsmaatschappij: ik hoef geen geld als ik al dood ben. Geef me liever nu geld, zodat ik mijn huis zelf kan verbouwen, en daarmee kan voorkomen dat ik uit het raam spring, omdat die wandelende megafoon voor mijn deur staat. Als een verbouwing te duur is wil ik me ook tevreden stellen met een vals paspoort en een grote zonnebril, zodat ik ongemerkt het land uit kan vluchten indien Ty naar mij op zoek is. Ik ben bereid hier flinke premies voor te betalen; ook voor de inhuur van een arts die ter plaatse komt om euthanasie uit te voeren, mocht ik niet op tijd weg komen. Als het uw voorkeur heeft ben ik akkoord met het inbouwen van een capsule cyaankali in mijn kies, waardoor ik er op een zelf gewenst moment een eind aan kan maken. Maar, wat er ook gebeurt, help mij als het ooit zo ver komt. Ik vrees niet voor de dood, maar voor de eindeloze lijdensweg die mijn leven zou kunnen zijn, mocht ik het pad kruisen met Ty. Red mij, alsjeblieft. Wat er ook gebeurt.