Ik houd ervan hoe mensen die pakjes bezorgen zo doelbewust naar het goede huis lopen. Vol zelfvertrouwen rijden ze de straat in met hun bezorgersbusjes, die ze vervolgens zonder gĂȘne midden in de straat parkeren. Gewoon stilzetten die hap, deur open en eruit springen. Alsof er een handboek is voor pakjesbezorgers waarin de handelingen beschreven staan zie ik ze allemaal hetzelfde doen. Busje uit, en ogenschijnlijk zonder ook maar te kijken naar een huisnummer lopen ze direct naar het goede huis. Als vogels die weten waar het zuiden is en waar ze hun winter zullen doorbrengen lijken ze geroepen te worden door een voor normale mensen onhoorbare roep van het huis dat om haar pakje vraagt. Geen aarzeling, ze weten het absoluut zeker. Dit is het huis. Je voelt het in je binnenste, dus je kunt het niet fout hebben. Om dezelfde reden gebeurt het wel eens dat een bezorger die bij een bedrijf verwezen wordt naar een goedereningang denkt dat dit een weigering van het pakje inhoudt en het resoluut weer in zijn achterbak gooit, in plaats van even door te lopen naar de zij-ingang. Het kan immers niet dat dit de foute deur is; iets dat je van binnenuit zo zeker weet kan niet fout zijn. De ontvangers zijn fout. Dat moet wel. Ik zie het allemaal gebeuren en staar, vol bewondering, naar het zelfvertrouwen van de pakjesbezorger. Wanneer ze er zijn moet je je ogen goed de kost geven, want voor je het weet zitten ze alweer in hun busje en scheuren ze weg.
Een schril contrast met wat er gebeurt als ik een huis bezoek. Ik weet helemaal niets zeker, dus de dag van tevoren zit ik al op Google Maps om te kijken hoe het huis eruit ziet en te zorgen dat ik weet hoe ik er heen moet lopen. Op de dag zelf loop ik met grote ogen aarzelend door de vreemde straat met vreemde mensen, waar iedereen alles zeker lijkt te weten behalve ik. Ik kijk rond en probeer de straat in me op te nemen en vooral iets te herkennen wat ik ook op Google Maps heb gezien. Ben ik eenmaal bij de juiste deur, dan ben ik vaak te vroeg en dat vind ik ook niet netjes. Ik kom liever precies op tijd. Dus loop ik eerst nog een paar keer ‘casual’ voorbij de plek waar ik moet zijn. Alsof ik ook in die straat thuishoor. Alsof ik misschien een pakje moet bezorgen en precies weet waar ik heen ga. Is er een etalage, dan doe ik altijd nog even alsof iets daar mij specifiek interesseert. De mensen die achter me lopen kunnen mij dan voorbij en zo zal niemand merken dat ik gewoon heen en weer loop als een verwarde drugsverslaafde. Nee, op deze manier kom ik zeker weten over alsof ik precies weet wat ik doe. En pas als ik stipt op tijd ben, pas dan loop ik de voortuin in en bel ik aan. Ik wil maar zeggen: ik denk niet dat pakjes bezorgen per se iets voor mij is.